Það eru Ísraelar sem þurfa að sætta sig við raunveruleikann.

Til að hægt sé að koma á friði þurfa Ísraelar að sætta sig við þann raunveruleika að þeir eiga ekki og hafa aldrei nokkurn tíman haft neitt tilkalla til Jarúsalem og hafa þar með engan rétt hvorki lagalegan nér siðferðilegan til að gera hana að höfuðborg sinni. Jerúsalem er ekki í Ísrael heldur eru hún hluti af ólöglegu hernámssvæði þeirra. Þeier hernámu vesturhlutan í stríðinu 1948 til 1949 og austsurhlutan í sex daga stríðinu árið 1967. Þeim mun fyrr sem Ísraelar hypja sig á brott með sínar stjórnsýslustofnanir frá þessari borg sem þeir eiga ekkert í þeim mun fyrr er möguleiki á friði. 

Viðurkenning eykur möguleika á friði

Að brenna fána Ísraels er ekki gyðingahatur

Það að hrópa slagorð gegn gyðingum og að kasta eldsprengjum af synagóu er að sjálfsögðu fyirlitleg hegðun og klárlega gyðingahatur. En það er ekki það sama að vera gyðingur og að vera Ísraeli. Vissulega er meirihluti íbúa Ísraels gyðingar og því gegur gyðingahatur verið ástæða þess í einhverjum tilfellum að menn brenni fána Ísraels en það breytir því ekki að sú athögn ein og sér getur ekki talist gyðingahatur. Það hefur alla tíð tíðkast að brenna fána ríkja sem menn vilja gagnrýna eða fordæma eitthvað sem þau hafa gert eða standa fyrir og er einfaldlega partur af tjáningarfrelsinu. Eing og þetta grimma hernámsveldi sem Íssrel er hefur hagað sér eru mæg tilefni til slíkra mótmæla gegt því ríki og það egir það enn fáránlegra að tala um það sem gyðingahatur að brenna fána Ísraels. Værif það þá rasosmi byggður á hatri í garð trúfálegs rússnesku rétttrúnarðarkirkjunnar að brenna fána Rússlands? Ef svo er ekki þá er það heldur ekki gyðingahatur að brenna fána Ísraels.

Standa saman gegn gyðingahatri