Stríðsglæpur

Það var tilurð kjarnorkusprengjunnar hjá Bandaríkjamönnum einum, sem batt snöggan endi á seinni heimstyrjöldina en ekki notkun hennar. Það hefði verði hægt að sýna Japönum fram á afl þessa vopns með öðrum hætti en að sprengja tvær sprengjur í miðborg tveggja borga. Þeim hefði verið í lófa lagið að varpa sprengju á til dæmis skógi vaxið strjálbýlt svæði til að sýna fram á eyðingarmátt sprengunnar.

 

Ástæða þess að Bandaríkjamenn völdu ekki slíkan kost var að þeir voru búnir að hanna tvær gerðir af sprengjum, sem þeir höfðu aðeins gert tilraunir með í eyðimörk. Þeir vildur fá að vita hvernig þær virkuðu í raun á mannvirki og hvor væri betri. Þess vegna vörpuðu þeir sprengjum á tvær borgir með aðeins þriggja daga millibili og eyddu nokkrum mánuðum í að þjálfa flugmennina í að hitta á miðborg umræddra borga. Þannig hámörkuðu þeir bæði eyðileggingu og mannfall.

 

Einnig er talið að þeir þingmenn, sem höfðu dregið vagnin í að fá þingið til að samþykkja fjárframlög í hönnun kjarnorkusprengjunnar hafi þrýst mjög á að þetta vopn væri notað í stríðinu því ef það væri ekki gert kæmi það sér illa pólitískt fyrir þá.

 

Það er því ekki nokkrum blöðum um það að fletta að þessar kjarnorkuárásir eru með verstu stríðsglæpum veraldasögunnar. Með því að gefa fyrirmæli um þessar árásir skipaði Harry Truman þáverandi Bandaríkjaforseti sér á bekk með verstu stríðsglæpamönnum og illmenna sögunnar. Það er ekki nokkur spurning að ef Bandaríkjamenn hefðu ekki verið sigurvegarar stríðsins þá hefði Truman fengið verðskuldaða stöðu sakbornings í stríðsglæðaréttarhöldum að stríði loknu.

Japanskur ráðherra segir af sér vegna ummæla