Fáránlegt að tala um að Ísraelar hafi viljað framlengja samingin en ekki Hamas.

Ísraelar og Hamas gerðu tímabundin samning um vopnahlé. Í þeim samningi skuldbungi Ísraelar sig meðal annars til að aflétta eingngrun Gasa, sleppa ákveðnum fjölda Palestínumanna í ísraelskum fangelsum og að sjálfsögðu að gera ekki árásir á Gasa á meðan vopnahléð er í gildi.

 

Það er skemmst frá því að segja að Ísraelar stóðu ekki við neitta af þessu. Þeir hertu einangrun Gasa þannig að skortur á nauðsynjavörum varð enn meiri en verið hafði. Þeir slepptu ekki neinum Palesínumönnum úr fangelsum. Í byrjun nóvember gerðu þeir árás á Gasa, sem kostaði sex Palestínumenn lífið. Þegar annar aðilin svíkur öll ákvæði samnings, sem hann gerir þá eru venjulega afleiðingarnar þær að viðsemjandin segir samingnum upp eða hafnar framlengingu hans ef hann er tímabundin ef hann hefur ekkert í höndunum, sem gefur von um að betur verði staðið við framlengdan samning. Það er þó ekki við hann að sakast varðandi það að samningurinn er ekki endurnýjaður heldur er sá, sem ekki stendur við neitt ábyrgur fyrir því.

 

Tökum dæmi. Maður gerir tímabundin ráðningarsamning til reynslu við vinnuveitanda með það í huga að framlengja hann þegar sá reynslutími er úti. Síðan mætir viðkomandi ekkki í vinnuna einn einasta dag án þess að hafa neina lögmæta afsökun allan reynslutíman en hefur samt samband þegar hann er að renna út og óskar eftir farmlegningu á ráðningasamningnum án þess að koma fram með neitt, sem gefur vísbendingu um að hann standi betur við framlengdan ráðningarsamning. Vinnuveitandinn vill hins vegar ekki sjá að ráða mann, sem ekki mætir í vinnuna og hafnar því framlengingu ráðningarsamningsins. Hver er það í raun, sem ber sökina á því að ráðningarsamningurinn er ekki framlengdur? Er það starfsmaðurinn, sem aldrei mætir í vinnuna eða vinnuveitandin, sem ekki vill framlengja ráðningarsamning við mann, sem aldrei mætir í vinnuna?

4.000 byggingar ónýtar á Gasa