Munurinn á málflutningi Samtaka lánþega og Hagsmunasamtaka heimilanna

Í þessu kristallast að mínu mati helsti munurinn á málfutningi Samtaka lánþega og Hagsmunasamtaka heimilanna varðandi aðgerðir til að taka á skuldavanda heimilanna.

 

Samtök lánþega gera sér klárlega grein fyrir því að stjórnvöld geta ekki lækkað skuldir heimilanna með lagasetningu án þess að eiga það á hættu að skapa þannig ríkissjói gríðarlega skaðabótaskyldu gagnvart lánveitendum. Það er búið að margbenda Hagsmunasamtökum heimilanna á þetta en samt halda þau áfram að krefjast slíkra aðgerða stjórnvalda í ómerkilegu lýskrumi sínu. Ég sjálfur hef bent á þetta í umsögnum á heimasíðu HH og einnig hef ég gert það á bloggsíðu Marinós G Njálssonar, sem á endanum varð svo þreyttur á því að verið væri að hrekja bullið í honum hvað eftir annað á hans eigin bloggsíðu að hann lokaði á mig. Hann þolir greinilega ekki málefnanlega umræðu á sinni bloggsíðu þegar talað er gegn hans skoðun og rangfærslur hans hraktar.

 

Eins og fram hefur komið í fréttum þá er talið að ef af þessari lagasetningu verði þá geti ríkissjóður orðið skaðabótaskyldur gagnvart lánafyrirtækjunum eða kröfuhöfum þeirra ef þau fara í þrot. Samt er þarna aðeins verið að tala um að fella niður það, sem er umfram 110% af andvirði veðsins og því að í stórum hluta tilfella um að ræða kröfu, sem eru hvort eð er tapaðar að mestu eða öllu leyti. Hvað halda menn þá að myndi gerast ef stjórnvöld myndu með lagasetningu neyða lánafyrirtæki til að lækka höfuðstól skulda hjá þeim, sem eru borgunarmenn fyrir sínum skuldum og hafa veð yfir höfuðstól skuldanna?

 

Samtök lánþega virðast því silja það, sem ég hef verið að reyna í marga mánuði að koma Hagsmunasmtökum heimilanna og Marinó í skilning um að aðeins með dómsniðurstöðu hjá Hæstarétti um ólögmæti gengistryggðra lána og/eða dómi um forsendubrest verðtryggðra lána er hægt að lækka lán yfir línuna án þess að það gerist að mestu eða öllu leyti í formi niðurgreiðslna frá ríkissjóði og þar með skattgreiðendum. Lagasetning af hálfu Alþingis mun leiða af sér málshöfðun  á grunvelli eingarréttarákvæis stjóprnarskrárinnar og ef Hæstiréttur tekur ekki að fullu undir þau rök, sem að baki sklíkrar lagasetningar liggur um ólögmæti gengistryggðra lána og forsendubrest verðtryggðra lána þá lendir ríkissjóur í að bæta lánveitendum mismuninn á þeirri lækun lána, sem Alþingi ákvað og þeirri lækkun, sem Hæstiréttur hefur talið eðlilega á grunvelli forsendubrests verðtryggðra lána og/eða ólögmæit gengistryggðra lána. Ef Hæstiréttur kemst að þeirri niðurstöðu að ekki sé um forsendubrest að ræða og að gengistryggu lánin séu lögleg þarf ríkissjóður þá að greiða fyrir alla lækkun allra lánanna nema hugsanlega væri hægt að ná fram lækkun á því fyrir dómi að því marki, sem sannað þykir að hafi verið tapað fé hvort eð er vegna þess að sumir skuldarar gátu hvort eð er ekki greitt lán sín í topp.

 

Samtök lánþega virðast allavega af þessari frétt vera að gera kröfu um þá einu færu leið stjórnvalda í málinu, sem er að leggja sitt af mörkum til að fá niðurstöðu um lögmæti lánanna flýtt eins og kostur er ásamt því að koma böndum á innheimtumenn á meðan beðið er eftir niðurstöðu Hæstaréttar. Síðan þurfa stjórnvöld að taka á þeirri niðurstöðu, sem kemur frá Hæstarétti hver, sem hún verður.

Saka Árna Pál um ódýrt útspil