Þvílíkt bull hjá Guðmundi Andra

Þessi fullyrðing hjá Guðmundi Andra er þvílitk bull að það hálfa væri nóg. Í fyrsta lagi þá var ekki búið að stofna nýju bankana formlega ári eftir hrun og þar af leiðandi voru lánasöfnin enn í eigu kröfuhafa í þrotabú gömlu bankanna. Nýju bankarnir höfðu því ekkert vald til að færa lánin niður. Á þessum tíma stóðu yfir samningaviðræður milli nýju bankanna og þrotabúa gömlu bankanna um verð á þessum lánasöfnum. Í þeim samningaviðræðum reyndu nýju bankanrir með aðstoð stjórnvalda eins og þeir gátu að koma inn almennum niðurfærslum til með þeim rökum að nauðsynlegt væri að færa lán almennt niður vegna þess sem hafði gerst. Kröfuhafarnir þverneituðu því og börðust fyrir hverju einustu krónu og gáfu ekki þumlung eftir nema niðurfærslur vegna taparðra karfna á lántaka sem ekki gátu staðið í skilum.

Í þessu efni verður að hafa í huga að kröfuhafarnir höfðu alltaf þann möguleika að selja ekki lánin til nýju bankanna og sjá sjálfir um innheimmtur. Ekki er ég viss um að það hefði hentað heimiklum í skuldavanda. Því þurftu nýju bankarnir að bjóða verð sem fengi þá til að taka þann kost að selja lánasöfnin frekar en að standa sjáflir í innheimtu þeirra.

Þar sem kröfuafarnir voru ekki til í að gefa eftir neinar innheimmtanlegar skuldir þá hefði ksotnaðurinn við það fallið á nýju bankana og þar með hefði ríkissjóður þurft að setja þeim mun meiri pening í að reisa þá við til að ná 16% eignarhlut. Með öðrum orðum þá hefði kostnaðurinn fallið ár ríkissjóð að mestu eða öllu leyti þó vissulega hefði veirð hægt að láta lífeyrisþega taka hluta kostnaðarins á sig.

Staðreynd málsins er að það er ekki og hefur aldrei verið möguleiki að færa lán heimila almennt niður án þess að skattgreiðendur og hugslanlega líka lífeyrisþegar hefðu þurft að borga brúsann. Því stendur valið og hefur alltaf staðið milli þess að lántakar greiði sitt lán að fulli sjálfir með verðbótum eða að skattgreiðendur og hugsanlega líka lífeyrisþegar greiði hluta þess fyrir þá.

Með þessum orðum er ég ekki að segja að það eigi ekki að færa niður lán þeirra fjölskyldna sem fóru verst út úr hruninu. Það sem ér er að segja að þvi fyrr sem við hættum að blekkja okkur með þeim fullyrðingum að það sé hægt að gera það á kostnað einherra annarra en skattgreiðenda og hugsanlega lifeyrisþega þeim mun fyrr getum við farið að ræða mögulegar lausnir að viti og á málefnanlegan hátt. Þá fyrst getum við farið að gera eitthvað raunhæft fyrir fólk í skuldavanda.

Og að lokum. Þeir sem virkilega halda að Jóhanna Sigurðardóttir hafi tekið afstöðu með fjármagnseigendum gegn heimilunum í landinu hafa ekki fylgst með Jóhönnu í gegnum tíðina. Hún hefur hins vegar alla tíð gert sér grein frir því að þetta er ekki spurningin um að færa fé frá fármagnseigendum til lántaka heldur að færa fé frá skattgreiðendum til lántaka.

Jóhanna vildi ekki afskriftir

Athugasemdir

[Jón Ólafs (IP-tala skráð) 1.9.2011 kl. 21:27]

Mestu efnahagsmistök sem gerð hafa verið á Íslandi, voru að verðtryggingin skuli ekki hafa verið tekin ú smbandi, stax við hrunið,þeir sem börðust hvað harðast gegn því að verðtryggingin væri tekin úr sambandi allavega tímabundið, var yfir Simpansinn hjá ASÍ.

Hef aldrei skilið þennan mikla áhuga samfylkingarfólks á ESB, því ég hef aldrei vitað til þess hvorki hjá mönnum eða dýrum, að þau leytuðu sér skjóls í brennandi húsi.

[Sigurður M Grétarsson, 1.9.2011 kl. 23:55]

Það hefði brotið í bága við eignarréttarákvæði stórnarskrárinnar að taka verðtryggingu af þegar teknum verðtryggðum lánum. Það hefði kostað málaferli og tap kröfuhafa hefði allt lennt á ríkissjóði. Þetta var því aldrei raunhæft að ætla að fara þá leið.

[Jón Ólafs (IP-tala skráð) 2.9.2011 kl. 12:16]

Það varð algjör forsendubrestur, fyri útreykningi verðtryggingar við hrunið, það viðurkenna flestallir málsmetandi menn.

36.gr. laga nr. 71/1936 tekur skýrlega á þessu,síðan eru verðtryggð lán afleiðuviðskipti, sem eru bönnuð samkvæmt neytendalögum hjá ESB. Og okkur ber að fara eftir,nú skulum við bara bíða niðurstöðu eftirlitstofnunar EFTA því þetta er komið þangað.

[Sigurður M Grétarsson, 3.9.2011 kl. 10:03]

Jón. Þeir sem halda því fram að verðtreygging sé afleiðuviðskipti hafa klárlega ekki hungsvit á því hvað afleiðuviðskipti eru. Þetta er fáránleg staðhæfing svo vægt sé til orða tekið.

Hvað forsendubrestinn varðar þá eru það ákveðnir málsmetandi menn sem hafa ekki skorið úr um það. Það eru dómarar Hæstaréttar. Enda hefur enginn lántaki farið í mál til að fá forsendubrestinn vaiðurkenndan þar. Meðan svo er geta stjórnvöld ekki neytt láiveitendur til að gefa afslátt af lánum sínum.

Það stendur því sem ég hef sagt að án dómsúrskurðar um forsendubreste sé ekki hægt að létta lánum flatt af lántökum öðruvísi en að kostnaðurinn lendi á skattgreiðendum og það hefur aldrei verið möguleiki á því.

Við þurfum því að fara að hætta að blekkja okkur með fullyrðingum um að hægt sé að lækka lán heimila án þess að heimilin þurfi að greiða fyrir það sjálf sem skatgreiðendur. Það er fyrst þegar við höfum náð að skilja það sem við getum varið að ræða um hversu mikið rétt er að láta skattgreiðendur greiða niður lán heimila, hvernig skuli að því staðið og hvernig eigi að dreifa þeim niðurgreiðslum.