Svo segja margir að allt hafi verið á hreinu þegar Árni Páll lagði til sín lög um þessi lán.

Margir hafa gagnrýnt Árna Pál harðlega fyrir þau lög sem við hann eru kennd. Þeir hafa sagt þvert á staðreyndir málsins að hann hafi haf rétt af ánþegum og javnvel valdð þaim tjóni. Margir þar á meðal vindhaninn frá Akranesi hafa haldið því fram að á þeim tíma sem lögin voru sett hafi það legið ljóst fyrir að það ætti að miða við samningsvexti en ekki seðlabankavexti.

Það að dómstólar dæma út og suður í þessum málum og að ekki hefur verið einhugur meðal dómara í Hæstarétti segir allt sem segja þarf um þá fullyrðingu.

Staðreyndin er sú að það voru líka margir lögfræðingar sem töldu þau lög ganga of langt og að með þeim væri ríkissjóði bökuð skaðabótaábyrgð upp á jafnvel tugi milljarða króna. Stuttu áður hafði fallið Hæstaréttardómur þar sem dæmt var að nota ætti Seðlabankavexti.

Þetta var því varfærinn leið sem Árni Páll fór og að fara lengra með lagasetningu í þá veru að miða við samningsvexti með lögunum hefði verið tekin allt of mikil áhætta varðandi skaðabótaábyrð ríkissjóðs. Það hefði verið fullkomlega ábyrðaarlaust enda vel frá því gengið í lögunum að þau hefðu ekki betri rétt af lánþegum kæmust dómstólar að þeirri niðurstöðu að þeir ætti betri rétt.

Það er því svo að þeir sem halda að Árni Páll hafi þar tekið einhvern rétt af lántökum eru að fara með tóma steypu.

Undirstrikar óvissu um styttri lán

Athugasemdir

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 24.11.2012 kl. 17:59]

Sæll; sem oftar - Sigurður M Grétarsson !

Gættu að; hvað þú lætur frá þér fara, áður en þú tekur upp hanskann, fyrir Banka Mafíuna, og Árna Pál Árnason.

Þetta lið; er fyrir löngu búið að missa allan trúverðugleik, alls hugsandi fólks Sigurður minn, og lélegt þykir mér af þér, að vera að kasta kögglum óbilgirni og siðblindu, að Vilhjálmi Birgissyni á Skipaskaga vestur, einum; allt of fárra samlanda okkar, sem hefir hag samferðafólks síns fremur í fyrirrúmi, en að hlaða undir sig og sína, sem þorri vina þinna, eru hvað kunnastir að, Kópavogsbúi góður.

Láni ég þér; 1 - 1 1/2 ltr. af Glussa eða Benzíni, myndi ég aldrei rukka þig um 2 ltr. eða meira, sé það sett í samhengi við glæpa starfsemi verðtryggingar skrattakollanna, sem væru reyndar, í siðmenntuðum löndum, höggnir - eða eitthvað, þaðan af meira, Sigurður minn.

Með; fremur þungum kveðjum úr Árnesþingi, að þessu sinni /   

[Gunnar Heiðarsson, 24.11.2012 kl. 21:51]

"Vindhaninn" sem þú nefnir Sigurður, er væntanlega Vilhjálmur Birgisson, einn örfárra ef ekki eini verkalýðsforigi landsins sem lætur hagsmuni félagsmanna sinna ganga fyrir og er ekki bundinn neinum stjórnmálasamtökum. Þessum manni hefur tekist á þeim átta árum sem hann hefur leitt sitt verkalýðsfélag, að fá leiðréttingu launagreiðslana einstaklinga innan síns félags upp á yfir 200 milljónir króna. Leiðréttingar sem koma til vegna kjarasamningsbrota. Það er enginn einstaklingur mér vitanlega sem hefur staðið svo vel að baki sínum umbjóðendum, svo það er ómaklegt að kalla hann vindhana, enda dytti engum slíkt í hug sem hefur reynt að rökræða við þann mann, eða þekkir hann. Þar er ekki verið að spá í vinsældir eða poppúlisma, heldur staðreyndir færðar fram. Það eru fáir sem eru jafn heilsteyptir og Vilhjálmur Birgisson.

Árnalögin stóðust ekki stjórnarskrá, um það þarf ekki lengur að deila. Um það mál hefur Hæstiréttur fellt sinn dóm.

Hitt er svo annað mál og gaman væri að fá þína skoðun á því máli Sigurður, þar sem þú telur þig vera réttsýnann mann. Alveg óháð öllum dómum hæstaréttar, finnst þér þá sanngirni í því að þeir sem geymdu sitt sparifé skuli hafa fengið það að fullu tryggt með neyðarlögunum, við fall bankanna, en hinir sem höfðu valið þá leið að geyma sitt sparifé í íbúðum sínum skuli ekki fá neinar bætur? 

Hver er munurinn þarna á? Ef þeir sem skulduðu, en áttu þó helming sinnar eignar, eiga að sætta sig við að tapa þeirri eign, eins og staðreynd er, áttu þá ekki þeir sem áttu sitt sparifé á bankabók að tapa því líka? Hvers vegna var staðið vörð um eign í bankabók en eign í íbúð látin glatast?

Svo vil ég taka undir orð hins merka manns og bloggvinar míns, Óskars Helga, hér fyrir ofan. Þar rennur sannleikur og ekki verið að fara í grafgötur með hann.

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 00:00]

Óskar Helgi. Hvernig þú færð út vörn fyrir "bankamafíu" úr skrifum mínum er mér hulin ráðgáta. Ég hef aldrei reynt að verja fjárglæframenn eða bankamafíur heldur hef ég almennt í skrifum mínum reynt að benda mönnum á staðreyndir þar með talið hvernig stjórnarskráin og fjárhagsleg geta ríkssjóðs setur Alþingi skorður hvað varðar aðgerðir í þágu skuldugra heimila.

Hitt er annað mál að samlíking þín varðandi verðtryggingu er ekki góð. Verðtrygging gerir ekkert annað en að tryggja að greitt sé til baka í sama verðmæti og lánað va en ekki meira verðmæti.

Tökum eðlilegri samlíkingu. Einhver fær að láni 1.000 lítersflöskur af dýrum vökva. Þegar hann ætlar að greiða til baka þá á hann bara hálfslítersflöskur. Er það á okur há þeim sem lánaði að krefjast þess að fá 2.000 flöskur til baka? Hefðir þú samúð með þeim sem fékk lánað er hann kvartar yfir okri af því hann hafi verið krafinn um tvöfalt fleiri flöskur en hann fékk lánað?

Að sjálfsögðu væri það´fáránlegt að leggja líters og hálfslíters flöskur að jöfnu. Það er jafn fáránlegt að leggja að jöfnu krónu í dag og krónu eftir nokkur ár með mismunandi kaupmætti.

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 25.11.2012 kl. 00:12]

Sælir; á ný !

Um leið; og ég vil þakka fornvini mínum, Gunnari Heiðarssyni, hans drengilegu varnir, Vilhjálmi til handa - vil ég fordæma afbakanir Sigurðar síðuhafa, sem tilraunir hans, til þess að misskilja mína einföldu framsetningu, hér efra.

Vona; að hann lagfæri, ambögu þá.

Sigurður M !

Vitaskuld; mega flöskurnar vera 2000 að fjölda, innihaldi þær ekki meira en 1/2 líter. Liggur það ekki; í augum uppi ?

4000 flöskur; 250 ml., kæmu í sama stað niður.

Trúi því vart; að óþarfar - sem auðsæjar hártoganir, eigi að vera uppistaða þinna málsvarna, Sigurður minn.

Með beztu kveðjum; til Gunnars - fremur þurrum, til Sigurðar síðuhafa, svo sem - unz; hann braggist til betri skilnings, að nokkru /  

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 00:14]

Gunnar Heiðarsson. Miðað við þinn málflutning hefði það verið best hjá Árna Páli að setja engin lög og þá væri engin búinn að fá neina lækkun lána enda fjármálaftofnanir enn að fullyrða að þeir dómar sem fallið hafa eigi ekki við um þeirra lánasöfn. Þá væri engin að ásaka hann um að hafa brotið stjórnaskrá.

Þegar Árni Páll setti þessi lög þá var fullkomin óvissa um hvaða vexti ætti að nota eða hversu mikið fordæmisgildi þegar fallnir dómar gæfu. Með lögunum var hins vegar ákveðin lágmarksleiðrétting tryggð þó vissulega væri sá möguleiki til staðar að réttur lántaka væri meiri. Það má hins vegar ekki gleyma því að það var líka til staðar sá möguleiki að réttur lántaka væri minni.

Af hverju talar engin um þann dóm Hæstaréttar þar sem niðurstaðan var sú að þau lög sem Árni Páll fékk samþykkt og tryggði lántökum rétt á að lánsveð væru hluti af 110% leiðinni og Hæstiréttur taldi brot á eignarréttarákvæðí stjórnarskrárinnar þar sem það stæðist ekki það stjórnarskrárákvæði að þvinga lántaka að gefa eftir lögleg innheimtanleg lán. Þá gekk hann lengra til að tryggja hagsmuni lántaka en Hæstitéttur taldi standast stjórnarskránna.

Staðreyndin er sú að Árni Páll reyndi alltaf í sinni ráðherratíð að ganga eins langt og hann gat í að tryggja hagsmuni lántaka eins og hann taldi sér fært að gera án þess að taka áhættu á of mikilli skaðabótaábyrð ríkissjóðs. Það er enn og var fullkomin óvissa um stöðu lána samkvæmt stjórnarkránni og því þurfti alltaf að taka áhættu gagnvart stjórnarskránni enda fá eða engin fordæmi til varðandi þá stöðu sem við erum og vorum í.

Ég velti því fyrir mér hvað fólk hefði sagt ef niðurstaða Hæstaréttar hefði verið sú að Árna Páls lögin væru bort á stjórnarskránni vegna þess að þau hefðu gengið og langt í niðurfærslu lána og væru því brot gegn lánveitendum? Það var til staðar sá möguleiki að niðurstaða Hæstaréttar hefði verið á þann veginn.

Það er þess vegna sem ég kalla Vilhjálm Birgisson vindbelg. Hann er í þessu máli að tala um að þarna hafi Árni Páll verið vísvitandi að ganga á rétt lántaka eins mikið kjaftæði og það er. Hann er líka trekk í trekk að taka undir kröfur ýmissa aðila um aðgerðir í þágu skuldara sem ljóst er að standst ekki stjórnarkránna eins og til dæmis kröfuna um að sett verði lög um flata lækkun skulda. Þetta er maður sem talar eins og hann veit að fólk vill heyra þó það sé fullkomlega óraunhæft að framkvæma það sem hann er að fara fram á.

Hann talar líka um verðtryggingu þannig að ljóst er að hann hefur ekki hundsvit á því sem hann er að tala um ef hann er virkilga að tala eftir sannfæringu sinni. Það vita það allir sem eihverja þekkingu hafa á þessum málum að það leysir engin vandamál að banna verðtryggingu.

[Gunnar Heiðarsson, 25.11.2012 kl. 07:43]

Sæll Sigurður og þakka þér svarið, þó reyndar þú eyðir mörgum orðum í að svara aðeins einni setningu í minni athugasemd, en lítið og ekkert meginmáli þeirrar athugasemdar.

Árna lögun, þ.e. sá hluti þeirra sem víkur að endurútreikningi vaxta aftur í tímann, var dæmt ólögleg í Hæstarétti, stenst ekki stjórnarskrá. Það er merkilegt  að menn skuli ekki geta skilið þá einföldu staðreynd. Það má svo auðvitað endalaust velta fyrir sér hvernig staðan væri ef þau lög hefðu ekki verið sett, eða verið einhvernvegin öðruvísi. Það eru bara vangaveltur út í bláinn. Dómurinn var skýr og því enn minni ástæða til að spá í hvort hann hefði getað orðið annar.

Árna Páls lögin gengu gegn stjórnarskrá, það kemur skýrt fram í dómsorði Hæstaréttar. Að kalla þann sem flytur orð réttarins "vindbelg" er vanvirða við réttinn!

Vilhjálmur hefur verið sterkur flutningsmaður þess að einhverjar bætur komi til þeirra sem töpuðu sínum eignum í hruninu, bætur í átt til þess sem innistæðueigendur fengu á sínar bankabækur,  við hrun. Og vissulega hefur Vilhjálmur verið sterkur í málflutningi gegn verðtryggingunni, enda hefur hann þar að baki sér álit fjölda hagfræðinga, bæði innlendra og erlendra. Vit hans á þessu máli er meira en flestra annara, af þeirri einföldu ástæðu að henn hefur nennt að kynna sér það!

Þú gerir enga tilraun til að svara þeim spurningum sem ég lagði til þín Sigurður, í fyrri athugasemd minni. Spurningum um hvert réttlæti fælist í því að þeir sem áttu sitt sparifé á bankabókum í hruninu, skuli hafa fengið það að fullu bætt, en þeim sem sitt sparifé geymdi í sínum hýbýlum skuli gert að fórna því á altari Mammons (bankamafíunnar). 

Þetta er í raun grundvallarspurningin og kemur lögum ekkert við. Þetta er einungis sanngirnisspursmál, að allir sitji við sama borð, hvar sem þeir geymdu sitt sparifé.

Hvaða réttlæti er í því að einum hóp er tryggt sitt sparifé, en ekki öðrum?

Hvaða rök eru fyrir því að það skipti máli hvar féð er geimt, hvort það er bætt eða ekki?

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 11:58]

Óskar Helgi. Eins og ég hef sagt þá er það rétt eins fáránlegt að laggja að jöfnu krónur frá einu tíma til annars þar sem kaupmáttur þerra er mismunandi eins og að leggja að jöfnu flöskur sem taka mismikinn vökva.

Af X upphæð dugar fyrir 10.000 matarkörfum á tíma 1 en aðeins fyrir 5.000 sams konar matarkörfum á tíma 2 þá er það jafn fármánlegt að leggja þessar upphæðir að jöfnu þó um sömu krónutölu sé að ræða eins og að leggja að jöfnu jafn margar flöskur með mismunandi miklu innihaldi.

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 12:22]

Gunnar Heiðarsson. Við skulum byrja á þessu með innistæðurar. Þær voru einfaldlega settar í forgang fyrir almennum kröfum og hafa verið fjármagnaðar úr þrotabúum gömlu bankanna en ekki úr ríkissjóði að frátöldum þeim upphæðum sem lentu á ríkissjóði vegna gjaldþrots Sparisjóðs Keflavíkur. Það er því varla hægt að byggja kröfur á að skattgreiðendur greiði hluta af húsnæðislánum fólks vegna þess að innistæður voru greiddar af þrotabúunum á kostnað almennra kröfuhafa með neyðarlögunum.

Það hefur engin tekið húsnæði af því fólki sem staðið hefur í skilum með sín lán og stjórnvöld hafa gett ýmislegt til að hjálpa þeim sem lent hafa í vanda að halda sínum íbúðum. Þar má nefna lög um greiðslujöfnunarvísitölu, lög um tímabundið banna við uppboðum á íbúðum fólks, hækkaðar vaxtabætur, lög um greiðsluaðlögun, 110% leiðina og svo framvegis. Það er hægt að tína meira til. Það er því út í hött að segja að ekkert hafi verið gert til að vernda eignir fólks í hýbýlum sínum.

Stjórnvöld geta hins vegar ekki farið þá leið sem margir hafa krafist sem er að lækka lánsupphæðirnar með lögum. Það er alveg á hreinu að slík lagasetning stenst ekki stórnarskrá og eru þeir sem krefjast slíks því svo sannarlega að kasta steinum úr glerhúsi þegar þeir fordæma síðan menn fyrir að hafa sett lög til að reyna að hjálpa lántökum en hafa orðið afturreka með þar sem hluti þeirra hefur ekki staðist stjórnarskrá að mati Hæstaréttar.

Við skulum ekki gleyma því að flest þau lög sem stjórnvöld hafa sett til aðstoðar skuldugum heimilum hafa veirð á gráu svæði hvað stjórnarskrána varðar enda engn fordæmi fyrir þeim aðstæðum sem við erum nú í og því fá fordæmi til að fara eftir. Ef stjórnvöld hefðu aldrei þorað inn á gráa svæðið þá hefðu þau aldrei getað gert neitt af viti án þess að skattgreiðendur hefðu þurft að greiða reikninginn að fullu. Það er eðlileg afleiðing þess að fara stundum inn á gráa svæðið að vera stundum gerður afturreka með það.

Hvað hin svokölluðu Árna Páls lög áhrærir þá er það aðeins einn hluti þeirra sem Hæstiréttur komst að niðursöðu um að stenst ekki stjórnaskrá. Það er vaxtahlutinn. Gleymum því ekki að einn hluti þeirra laga snerist um það að tryggja þeim sem seldi bíl með áhvílandi myntkörfuláni sem hafði hækkað mikið fær skaðann bættann en ekki sá sem keypti bílinn og varð ekki fyrir tjóninu eins og gerst hefði ef þessi lög hefðu ekki verði sett.

Þeir einir gera aldrei mistök sem aldrei reyna að gera neitt af viti. Gleymum ekki þeirri einföldu staðreynd í þessu máli. Þarna reyndi Árni Páll einfalelga að gera eins vel og hann gat án þess að taka of mikla áhættu fyrir hönd skattgreiðenda. Þegar þessi lög voru sett var aðeins eitt dómafordæmi Hæstaréttar varðandi vaxtahluta ólöglegra gengistryggðra lána og var sú niðurtaða að vextir Seðlabankans skyldu gilda. Síðar komst nýr meirihluti í Hæstarétti að annarri niðurstöðu. Fjöldi héraðsdómstóla hafið hins vegar komist að þeirri niðurstöðu að vextir Seðlabankans ættu að gilda. Með Árna Páls lögunum var einfaldlega tryggt að viss réttur næðist en haldið opnu að menn gætu hugsanlega náð betri rétti ef Hæstiréttur kæmist að þeirri niðurstöðu að þeir ættu betri rétt. Það var því engin réttur tekin af neinum með þessum lögum heldur þvert á móti öllum tryggður ákvðinn réttur.

Það þurfti engan til að benda á það að hluti þessara laga var ekki í samræmi við niðurstöðu meirihluta Hæstaréttar í klofinni niðurstöðu hans. Vilhjálmur Birgisson sagði því engar fréttir hvað það varðar. Það sem Vilhjálmur hefur hins vegar marggert eftir það er að fara með rangfærslur og lygar um það að með þessum lögum hafi réttur verið tekin af lántakendum eða að þessi lög hafi skaðað þá. Þetta er svo mikið kjaftæði að annað hvort hefur hann ekki hundsvit á því sem hann er þarna að segja eð að hann talar gegn betri vitun.

Og að lokum. Ef það sem Vilhjálmur Birgisson hefur sagt um verðtrygginguna er niðurtaða þeirra hagfræðinga sem hann hefur talað við þá legg ég til að hann athugi úr hvaða mornunkornspakka þeir hafi fengið hagfræðiskýrteinin sín. Ummæli Vilhjálms um verðtrygginguna ef svo mikið bull að ég trúi því ekki að þau séu fengin frá hagfræðingum.

Staðeyndin er einfaldlega sú að flest það sem verðtryggingunni er kennt um er hún alveg saklaus af og að það mun ekki leysa nein þau vandamál sem henni er kennt um að banna verðtryggingu. Það mun hins vegar skapa mörg vandamál að banna hana eins og til dæmis að það mun verða mun erfiðara fyrir fólk að kaupa sína fyrstu íbúð vegna mun hærri greiðslubyrði á fyrri hluta lánstímans og það sama á við um fólk sem þarf að stækka við sig. Þetta mun leiða til lækunar á húsnæðiverði sem setur fólk í yfirveðsettum húsum í enn meiri vanda og frestar því að byggingaiðnaðurinn fari af stað. Breytilegir vextir af húsnæðislánum munu líka gera mun fleiri heimili gjaldþrota heldur en verðtrygging enda mun meiri sveiflur í greiðslubyrði á þeim heldur en veðrtgyggðum lánum. Um flest þessi atriði hefur Vilhjálmur talað með öfugum hætti. Hann hefur einfaldlega bullað út í loftið þegar hann hefur talað um verðtryggingu.

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 25.11.2012 kl. 13:57]

Komið þið sælir; sem áður !

Sigurður M !

Af; öllum þínum viðbrögðum, við ábendingum okkar Gunnars má ljóst vera, að þú verð Banka- og stjórnmála Mafíu landsins, gegn samlöndum þínum, allt til hins síðasta.

Væri fróðlegt að vita; hvaða hvatir liggi þar, að baki, svo sem.

Drungalegar eru þær; alla vega.

Með hinum sömu kveðjum; sem þeim fyrri /

[Gunnar Heiðarsson, 25.11.2012 kl. 16:44]

Ekki veit ég hvort ég nenni að elta ólar við þig mikið lengur Sigurður, þó verð ég að nefna tvö atriði.

Það fyrra er að ríkissóður lagði til um 200 milljarða til endurreisnar föllnu bönkunum. Það var sú tala sem þurfti til að tryggja bankainnistæðurnar. Það er því út í hött að segja að engir peningar hafi komið úr ríkisjóð til innistæðueigenda, þó þeir fjármunir hafi að nafninu til komið frá bönkunum sjálfum. Það þarf einstaka þvermóðsku, nú eða vitglöp, til að sjá ekki þessa staðreynd.

Hitt atriðið er varðandi svokallaðar aðgerðir stjórnvalda til hjálpa lántakendum. Vissulega var farið í ýmsar aðgerðir, en engar þeirra komu hinum almenna lántakenda til góða. Þessar aðgerðir, sem voru ákvarðaðar af fjármálafyrirtækjunum, komu fyrst og fremst þeim sjálfum til góða, auk þess sem verulegir fjármunir voru felldir niður hjá þeim sem óvarlegast höfðu farið fyrir hrun, til þeirra sem í raun voru gjaldþrota mánuðum fyrir bankahrunið. 

110% leiðin var eitthvað mesta flopp sögunnar. Þar var þeim hjálpað sem höfðu veðsett sínar eignir í botn, þeirra sem fóru óvarlega. En sú hjálp var skammvinn og flestir þeir sem þá leið fóru komnir í jafn vonlausa stöðu og áður, þökk sé verðtryggingunni. Mest græddu þó bankarnir á þessari leið þar sem þeim tókst með þessu að fá fólk til að greiða örlítið lengur af sínum lánum. 

En það eru ekki þessir lántakendur sem ég er að ræða um, ekki þeir sem voru búnir að veðsetja sig í þrot fyrir hrun. Þeir áttu ekkert og töpuðu því engu.

Það eru hinir sem ég vil að fái einhverja leiðréttingu, þeir sem fóru varlega og veðsettu sínar eignir hóflega. Þeir sem höfðu valið þá leið að setja sitt sparifé í íbúðir sínar. Þeir hafa nú visulega tapað sinni eign til bankanna, sumir að hluta og aðrir að fullu. Reyndr er eignin sem slík skifuð á lántakandann, en hann á þó ekki eina krónu í henni, borgar þó öll lögbundin gjöld og rekstur þess húsnæðis, auk afborgana af stökkbreyttum lánum. 

Þessi hópur er stór og hefur verið þögull. Honum hefur tekist að standa við sínar afborganir með því að taka út sinn séreignasparnað og herða sultarólina. Nú eru flestir búnir með þann sparnað og síga fer á ógæfuhliðina. 

Það er þarna sem misréttið liggur. Milli þeirra sem geymdu sitt sparifé í íbúð sinni og hinna sem geymdu það á bankabók.

Það mátti ekki fara í flatann niðurskurð lána vorið 2009. Ástæðan var að þá væri verið að rétta fólki fé sem ekki hefði þörf fyrir það annars vegar og hins vegar væri með þessu að færa því fólki fé sem hefði farið óvarlega fyrir hrun. Hvað hafa aðgerðir þeirra sem þessi orð sögðu gert. Eingöngu fært fé til þeirra sem fóru óvarlega fyrir hrun! Og það ekkert smá upphæðir!!

Vorið 2009 hefði flöt niðurfærsla lána, um sem svarar helming þess afsláttar  er nýju bankarnir fengu lánasöfnin á, að þeim afslætti hefði verið skipt milli nýjubankanna og lántakenda, bjargað miklu. Sá kostnaður hefði að einverju leyti lennt á ríkissjóð, en þó ekki nærri eins mikið og trygging innistæðna kostaði. Mestur hluti þessa kostnaðar hefði lent á nýju bönkunum, ekki í fjárútlátum, heldur minni hagnaði. 

Þesssi leið hefði auðvitað ekki bjargað  öllum, fjarri því, en hún hefði bjargað þeim sem sýndu ráðdeild fyrir hrun. Þá ætti þetta fólk örlítið í sinni eign nú og kannski séreignasparnað sinn einnig.

Hinir sem þessi leið hefði ekki dugað, hefðu einfaldlega farið á hausinn, enda ljóst að flestir þeirra hefðu farið þá leið hvort sem hér varð bankahrun eða ekki.

Með þessari leið hefðu stjórnvöld getað sagt að skjaldborgin hefði verið notð sem lofað var, getað sagt að jafnræði væri með þeim sem áttu sitt sparifé í banka og hinna sem sitt sparifé áttu í íbúð. 

Ef þessi leið hefði verið farin þyrftu stjórnarflokkarnir ekki að óttast kosningarnar næsta vor, svo sem þeir þurfa nú!!

Nú eru að verða liðin fjögur ár frá því þetta tækifæri gafst. Af einskærri hræðslu við fjármálaöflin var það ekki nýtt og nú er það of seint. Þar kemur fyrst og fremst til sú staðreynd að ríkið hefur ekki lengur þau tök á bönkum landsins, sem það hafði eftir stofnun þeirra. Gjöf Steingríms til erlendra vogunnarsjóða kemur í veg fyrir það, en það er önnur saga og ljótari. Hún mun væntanlega verða rakin fyrir Landsdómi.

Nú læt ég staðar numið. Veit sem er að þessar athugasemdir mínar munu litlu breyta í þínum huga, Sigurður. En hvað gerir það svo sem til?

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 21:58]

Óskar Helgi. Það þarf mjög eindreginn vilja til að snúa út úr mínum orðum til að fá það út að ég sé að verja bankana eða fjármálaöflun. Þú heldur því hér fram án nokkurs rökstuðnings fyrir þínum orðum. Þetta getur því fekki flokkast undir neitt annað en skítkast hjá þér.

[Sigurður M Grétarsson, 25.11.2012 kl. 22:25]

Gunnar Heiðarsson. Þú ert klárlega að misskilja allt í kringum þetta eða að snúa viljandi út úr orðunum. Og svo talar þú um að það þurfi vitglöp til að skilja ekki bullið sem þú ert að bera á borð.

Í fyrsta lagi þá fóru þeir peningar úr ríkissjóði sem þú nefnir í aðendurreisa fjármálakerfið til að fyrirtæki hér á landi hefðu fjármálakerfi til að fá fyrirgreiðslur úr til að geta starfað. Þeir peningar fóur í nýju bankiana en peningarnir til að greiða innistæðueigendum komu úr þrotabúum gömlu bankanna og voru tryggðir með því að breyta forgangsröðinni í þrotabúið og voru því á kostnað almennra kröfuhafa en ekki ríkissjóðs.

Á móti þessum peningum kemur eignarhlutur ríkisins í bönkunum sem ríkissjóður fær arð af og mun einnig að nokkrum árum liðnum selja að stórum hluta til allavega hlut ríkisins í Arion banka og Íslandsbanka en margir vilja að ríkissjóður eigi áfram Landsbanknann. Það er því eins svo mikið kjaftæði að það hálfa væri nóg að halda því fram að þetta hafi verið útgöld til að tryggja innistæður.

Það er einnig bull að þær aðgerðir sem farið var út í til hjálpar lántakendum hafi ekki reynst þeim vel oig verið frekar til að hjálpa bönkunum. Þessar aðgerðir hafa hjálpað þúsundum heimila frá því að fara í þrot.

Bankarnir voru þegar farnir að bjóða 110% leiðina áður en ríkisstjórnin koma að því þannig að það bendir flest til að það hafi verið hluti af samkomulaginu við kröfuhafa í þrotabú gömlu banknna að þeir tækju á sig þann pakka. Staðreyndin er nefnilega sú að við vitum ekki enn hvað lánasöfnin koma til með að kosta nýju bankanna hvað þá árið 2009. Þá var nefnilega aðeins samið um lágmarksgreiðslur sem átti svo að endurmeta í árslok 2012 eftir því hvernig gengi að innheimta skuldirnar. Það var nefnilega það mikil óvissa um heimtur árið 2009 að það var vonlaust að verðmeta lánasöfnin af einhverju viti. Hluti af því samkomulagi hefur væntanlega falist í einhverjum almennum aðgerðum og í því efni er mjög líklegt að kröfuhafarnir hafi samþykkt að taka á sig allar afskriftir umfram 110% af eingum til að auðvelda uppgjörið. Þetta var því ekki neitt flopp enda hjálpaði þetta mörgum heimilum og var ekki á kostnað ríkssjóðs nema hvað verðar Íbúðalánasjóð. Þeð hefur þó varla verið mikill kostnaður í raun því væntanlga hefur stærsti hluti þessara afskrifta verið tapað fé hvort eð er.

Þú ferð einnig með rangt mál hvað varðar ástæðu þess að ekki hefur verið hægt að fara í flatan niðurskurð. Ástæðan fyrir því er einföld. Þeð að setja lög um flatan niðurskurð er skýrt bort á eignarréttarákvæði stjórnarkrárinnar og því ófær leið fyrir stjórnvöld að gera það á kostnað bankanna. Kostnaðurinn hefði því að öllu leyti lent á skattgreiðendum. Staðreyndin er nefnilega sú að það er ekki og hefur aldrei verið möguleiki að fara í flatan niðurskurð lána öðruvísi en að kostnaðurinn við það lenti að mestu eða öllu leyti á skattgreiðendum. Það hefur því aðeins staðið valið milli þess að lántakendur greiði sjálfir sín lán eða að skettgdreiðendur greiði hluta lánsins fyrir þá.

Staðreyndin er sú að stjórnvöld hafa gert allt sem þau hafa getað fyrir skuldug heimili sem rúmast innan þeirra valdheimilda sem þau hafa gagnvart stjórnarskránni og þess fjárhagslega svigrúms sem ríkissjóður hefur. Þau hafa náð að hlífa hinum lakast settu mjög vel við hruninu miðað við það svigrúm sem þau hafa haft og þannig hefur til dæmis skellurinn af hruninu verið þannig að lægstu tekjuhóparnir hafa orðið fyrir 9% kjaraskerðingu meðan tekjuhæstu hóparnir hafa orðið fyrir 30% kjaraskerðingu. Þeim tókst að verja velferðarkerfið þrátt fyrir að þurfa að brúa 216 milljarða ríkissjóðshalla. Því hefur ríkisstjórnin svo sannarleg staðið við loforð sitt um skjaldborg um heimilin.

Það er því út í hött að tala um að stjórnvöld hafi verið með einhverja hræðslu við fjármálaöflin eða teikið þeirra hagsmuni fram yfir hagsmuni lántaka. Þær aðgerðir sem lýðskrumarar eins og Hagsmunasamtök heimilanna og Vilhjálmur Birgisson hafa krafist hafa einfaldlega alla tíð verið óframkvæmanlegar og því út í hött að tala um það að vegna þess að þær voru ekki farnar hafi stjórnvöld verið að ganga eringa fjármálaflanna eða að svíkja loforðið um skjaldborgina um heimilin.

Þú talar um það að ef stjórnvöld hefðu farið út í flatan niðurskurð árið 2009 þá þyrftu þau ekki að óttast kostningar. Þetta er þvæla. Ég skal segja þér hvað væri þá bú9ið að gerast. Einhvern tímann árið 2010 eða 2011 hefði þá Hæstiréttur dæmt lög um flatan niðurskurð brot á eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar og í framhaldi af því hefði ríkissjóður verið dæmdur til að endurgreiða fjármálastofnununum það sem lánin voru færð niður um en þó hugsanlega að frádregnum þeim upphæðum sem sannað væri að hefðu verið tapaðar hvort eð er. Í því efni hefðu hins vegar fjármálastofnanirnar verið látnar njóta vafans enda stjórvöld sem brutu stjórnarskránna en ekki öfugt.

Þetta hefð þá leitt til þess að skuldatryggingarálag ríkissjóðs hefði rokið upp og þar með vaxtagreiðslur af öllum skuldum ríkissjóðs við næstu endurfjármögnun og það jafnvel strax eftir lagasetninguna árið 2009 enda ljóst frá upphafi að slík lagasetning væri brot á stjórnarskránni. Því hefðu skuldir ríkissjóðs rokið upp auk þess sem vextirnir af þeim skuldum hefðu líka gert það og því hefði þurft að grípa til mun meiri skattahækkana og niðurskirðs á ríkisfjármálum en þegar hefur verið gert. Þetta hefði þá leitt til mun meira atvinnuleysis en þó er núna.

Það væri því mun meiri ástæða fyrir stjórnvöld að óttast kosningar ef þau hefði sett lög um flatan niðurskurð lána heldur en þau þurfa að gara núna eftir að hafa farið skynsamlegar leiðir í að takast á við kreppuna.

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 25.11.2012 kl. 23:15]

Komið þið sælir; sem oftar !

Um leið; og ég vil þakka ítrekað, eindrægni Gunnars vinar míns, til andsavaranna til þín Sigurður síðuhafi vil ég taka fram :

ALLIR fylgjendur; svokallaðrar Samfylkingar - sem og svo kallaðra Vinstri Grænna, auk hinna Djöfla flokka 2ja (B og D lista), eru FÖLSKVALAUSIR fylgjendur Banka Maíunnar íslenzku, sem og annarrar spillingar, hérlendis.

Krefst ekki; frekari rökstuðnings - af minni hálfu, fremur en annarra, Sigurður M Grétarsson !

Með; hinum sömu kveðjum - sem seinustu / 

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 26.11.2012 kl. 01:44]

Mafíunnar; átti að standa þar, vitaskuld. Afsakið; hnökramögulega, að nokkru.

ÓHH