Bandaríkamenn eru enn í afneitun varðandi þennan hræðilega stríðsglæp.

Afneitun Bandaríkjamanna gagnvart kjarnorkuárásum sínum á Japan er alger. Þeir halda því enn fram að þessar árásir þeirra hafi bjargað mun fleiri mannslífum en þær kostuðu og bregðast ókvæða við ef þeirri fullyðringu þeirra er mótmælt. Þeir gengu meira að segja svo lagt að sýna flugvélina, sem varpaði kjarnorkusprengjunni á Hirjosima og í texta við hlið hannar var aðeins talað um flugeiginleika hennar en ekki minnst á fórnarlömb árásarm hennar. Þetta var svona álíka og að sýna gasklefa eða líkbrennsluofn úr Auswich fangabúðunum og tala aðeins um afkastegetu og nefna aðrar tæknilegar upplýsingar en minnast ekki á fórnarlömbin.

Staðreyndin er sú að Bandaríkjamönnum og þeirra bandamönnum var í lófa lagið að ljúka stríðinu við Japani án þessara árasa og án innrásar í Japan. Þegar þarna var komið voru Japanir komnir að fótum fram í stríðinu og Sovétmenn mættir til að gera innrás í Japan. Japanir vildu frekar gefast upp fyrir Bandaríkjamönnum heldur en Sovétmönnum en vildu bara fá tækifæri til að gera það án of mikillar niðurlægingar.

Bandaríkjamenn vildu hins vegar ekki klára stríðið án þess að fá tækifæri til að nota kjarnorkusprengjurnar sínar og gáfu því ekki kost á slíku. Fyrir því voru tvær ástæður. Önnur var sú að þeir þingmenn, sem höfðu dregið vagnin í því að fá fjárveitingar frá ríkissjóði Bandaríkjanna í þróun kjarnorkusprengjunnar voru hræddir um að ef sprengjan yrði síðan aldrei notuð myndi það koma sér illa fyrir þá pólitískt enda var um mjög háar fjárhæðir að ræða. Einnig vildu kjarnorkuvísindamenn Bandaríkjanna fá tækifæri til að gera alvöru tilraunir til að sjá eyðingarmátt sprengjunnar á mannvirkjum.

Það hafði verið samið uppgjafarsamkomulag við Japani í svokallaðri Postdam ráðstefnu. Þetta samkomulag var þannig að mjög líklegt er að Japanir hefðu samþykkt það enda fól það í sér það ákvæði að japanskeisari yrði áfram þjóðhöfðingi Japana. Þegar þar var komið sögu voru Bandaríkjamenn ekki enn með það á hreinu að þeir næðu á næstunni að gera nothæfa kjarnorkusprengju. Þeir gerðu síðan vel heppnaða tilraun í Nevada eyðimörkinni, sem sýndi þeim fram á að þeir næðu að smíða skíka sprengju.

Því er skemmst frá að segja að á næsta fundi eftir þessa vel heppnuðu kjarnorkutilraun gerðu Bandaríkjmenn kröfu til þess að ákvæðið um að keisarinn yrði áfram þjóðhöfðingi væri fellt úr samnigstilboðinu. Það vissu allir hvaða afleiðingar slíkt hefði. Japanir myndu hafna slíku tilboði. Hins vegar höfðu Bandaríkjamenn sitt fram og þetta var tekið út úr tilboðinu með þeim afleiðingum að Japanir höfnuðu því. Eftir að kjarnorkuárásirnar höfðu verið gerðar á Japan buðust Japanir til að samþykkja þetta samkomulaf ef ákvæði um að keisarinn yrið áfram þjóhöfðingi væri bætt við það. Þá gátu Bandaríkjamenn allt í einu sætt sig við það ákvæði enda búnir að fá að leika sér með sprengjurnar sínar.

Til viðbótar við þetta þá vörpuðu Bandaríkjamenn tveimur sprengjum með aðeins þriggja daga millibili. Japanir fengu því ekki einu sinni að átta sig amennilega á því hvað hafði gerst í Hirjosina og ákvaða viðbrögð sín við því áður en seinni sprengjunni var varpað á Nagasaki. Ástæðan fyrir því var sú að Bandaríkjamenn höfðu smíðað tvær gerðir af sprengjum og vildu fá að prófa þær báðar til að bera saman eyðingarmátt þeirra. Þess vegna þurfti að varpa sprengju af hinni gerðinni strax á eftir þeirri fyrri áður en Japanir gæfust upp.

Jafnvel þó svo ólíklega hefði farið að Japanir hefðu hafnað upphaflegu friðarsamkomulagi með ákvæði um að keisarinn héldi þjóðhöfðingjastöðu sinni þá höfðu Bandaríkjamenn næg tækifæri til að sýna mátt sprengjunnar án þess að varpa þeim á miðborgir Japanskra borga og hámarka þannig mannfall í sprengingunum. Það að slíkt var ekki einu sinni reynt segir sína sögu.

Það er ekki nokkur spurning að kjarnorkuárásirnar á Japan eru meðal verstu stríðsglæpa mannkynssögunnar og með því að fyrirskipa þær skipaði Truman forseti sér á bekk verð verstu stríðsglæpamönnum sögunnar. Það voru margir dæmsir fyrir stríðsglæpi að stríðinu loknu, sem áttu minna erindi fyrir strípsglæpadómstól en Trumann. Hins vegar vitum við það að sjaldnast eru menn úr sigurliðinu dæmdir fyrir stríðsglæpi og ef slíkt gerist eru það í mesta lagi minni peð en aldrei ráðamennirnir.

Bandaríkjamenn eru enn í afneitun varðandi þennan hræðislega stríðsglæp sinn og heimta enn afsökunarbeiðni frá Japönum fyrir árásina á Perl Harbor en telja sig ekki þurfa að biðja Japana afsökunar á kjarnorkuárásunum. Að sjáflsögðu kemur ekki afsökunarbeiðni frá Japönum meðan Bandaríkamenn telja sig ekki þurfa að biðjast afsökunar á kjarnorkuárásum sínum.

Hvetur nýjan bandaríkjaforseta til að styðja kjarnorkuvopnabann

Athugasemdir

[Gilbert (IP-tala skráð) 6.8.2008 kl. 17:51]

Voðalega er leiðinlegt að sjá fólk reyna að endurskrifa söguna.

Bandaríkin hafa aldrei og eru ekki í afneitun yfir notkun kjarnorkusprengjunar og hafa miklar rökræður verið um lögmæti þess síðustu áratugi, bæði innan og utan Bandakíkjana. Þar með talið í Japan.

Japanir átti ekki hlut af Postdam samkomulaginu, var þar um einhliða tilboð frá bandamönnum þar sem mörg "save-face" ákvæði voru fyrir Japani. Aldrei var kveðið á um upplausn keisaradæmisins svo fremi sem lýðræði, málfrelsi og trúfrelsi væri tekið upp. Þ.e. staða keisara yrði táknræn. Japanir neituðu þessu.

Japanir skipulögðu herkvaðningu 28 milljón manns á aldrinum 15-60 ára til að verjast landárás Bandakíkjana þar sem Japanir vildu gera slíka árás dýrkeypta og styrkja þannig samningstöðu sína við uppgjöf sem almennt var talinn óumflýjanlegt.

Ef stríðið hafði dregist áfram hefðu milljónir, ef ekki tugmilljónir manns drepist þar sem mikið hungur og vosbúð ríkti í Japan. Og var ástandið enn verra á herteknum svæðum Japan.

Einnig má benda á að Japanski herinn hafði fyrirskipað aftöku allra stríðsfanga (yfir 100.000) við landárás.

Japanir vissu vel hvað gerðist þegar sprengju var varpað á Hiroshima þar sem þeir voru með sitt eigið manhattan project (2 slík reyndar). Yfirmenn hersins töldu hinsvegar ólíklegt að Bandaríkin ætti fleiri sprengjur þar sem mjög erfitt væri að smíða þær.  

Mikil valdabarátta var innan stórnar Japans á þessum tíma og voru sprengjuna mikilvægur þáttur þess að þeir fengu sínu fram. Og þegar Hirohito sagði þjóð sinni frá uppgjöf þeirra vitnaði hann til sprengjuna og sagði að uppgjöf væri óumflýjanleg til að forðast algjöri tortímingu.

Það má vel deila um notkun sprengjunnar en að reyna að segja að Bandaríkjamenn séu í afneitun er bara kjaftæði. Margfalt fleiri drápust í vinnubúðum og nauðgunarbúðum Japana eða vegna hungurs heldur en samanlagður dánarfjöldi Japana vegna WW-2. Samt enn í dag neita skólabækur Japanskra barna tilvist þessara búða og voðaverkanna sem voru framinn þar.

Ef þú vilt tala um afneitun þá ættirðu frekar að líta þangað, já eða í eigin barm þar sem þú virðist vera að leggja hér mikið á þig til að endurskrifa söguna.

[Sigurður M Grétarsson, 7.8.2008 kl. 10:12]

Ég hélt því ekki fram að Japanir hefðu verið aðilæar að Postdam samkomulaginu. Það voru hins vegar fleiri þjóðir en Bandaríkjamenn, sem höfðu með það að gera. Ákvæði um að Japanskeisari héldi táknrænni stöðu, sem þjóðhöfðingi Japans var ekki inni í tilboðinu, sem Japanir höfnuðu. Það hafði hins vegar verið inni í frumdrögum að tilboði til Japana enda vissu aðilar samkomulagsins að slíkt væri nauðsynlegt til að von væri á að Japanir samþykktu tilboðið. Bandaríkjamenn gerðu hins vegar kröfu til þess að þetta ákvæði yrði tekið út eftir að hafa gert vel heppnaða tilraun með kjarnosrkusprengju í Nevada eyðkimörkinni og höfðu sitt fram. Þeir voru hins vegar fljótir að samþykkja að bæta því við aftur eftir að hafa fengið tækifæri til að gera sínar "kjarnorkutilraunir" á japönskum borgum.

Um sviðpað leyit og kjarnorkuárásin var gerð á Hirjosima réðust Sovétmenn á nyrstu eyjar Japana. Magir vilja halda því fram að það hafi verið árás Rauða hersins til viðbótar við ógn af Bandaríkjamönnum, sem hafi verið frumástæða uppgjafar Japana enda hafi þeir frekar viljað gefast upp fyrir Bandaríkjamönnum en Sovétmönnum. Kjarnorkuárásirnar hafi haft lítið að segja.

Hafi Japanir sjálfir verið með smíði kjarnorkusprengja í undirbúningi og þeir því vitað af þessum möguleika hefði verið auðvelt að sýna Japönum fram á tilurð slíkra sprengja í fórum Bandaríkjamanna án þess að varpa tveimur slíkum á miðborgir japanskra borga. Höfum einnig í huga að listi Bandaríkjastjórnar yfir borgir, sem reyna ætti árás á tiltók einungis borgir með engum eða fáum mikilvægum hernaðarlegum skotmörkum. Þetta voru borgir, sem ekki högðu orðið fyrir miklum loftárásum fyrir. Þetta voru því borgir, sem fólk hafði flúið til frá borgum með mikilvægum hernaðarlegum skotmörkum. Með vali á þessum borgum var mannfall óbreyttra borgara hámarkað.

Afsökun Bandaríkjamanna fyrir þessu var sú að þeir óttuðust að banarískir strísðfangar væru í borgum með stórum herstöðvum. Hin raunverulega ástæða var sú að þeir vildu geta metið eyðingarmátt kjaronrkusprengjanna eftirá og vildu því ekki varpa þeim á borgir, sem voru að stórum hluta í rúst fyrir.

Það má vel vera að Japanir séu í meiri afneitun gagnvart grimmdaraverkum sínum í síðari heimstyrjöldinni en það er eigið að síður staðreynd að Bandaríkjamenn standa í þeirr trú að kjarnorkuárásir þeirra hafi bjargað fleiri mannslífum en þær tóku og eru því algerlega í afneitun yfir þeirri staðreynd að þarna var einfaldleg um grimmilega og algerlega ástæðulausa slátrun á um 400 þúsund manns að ræða. (talið er að þegar upp var staðið hafi um 400 þúsund manns látist af völdum kjarnorkuárásanna en um 130 þúsund fórust strax).

[Gilbert (IP-tala skráð) 7.8.2008 kl. 14:03]

http://www.ndl.go.jp/constitution/e/etc/c06.html
Hér er Potsdam Declaration eins og Japanir sjá hana.

Þar er ekki minnst á Keisaradæmið, og alls ekki að það væri leyst upp.Þar er hinsvegar farið fram á að hernaðarstjórn landsins væri leyst upp og hún látinn svara fyrir glæpi sína. Eitthvað sem fyrir þá var ósættanlegt.

Þetta skjal var sent til Japana í lok júní og samþykkt af þeim í byrjun september.
Það að það var endurskrifað einfaldlega rangt.

Eins og ég bendi á með kjarnorkusmíðar Japana þá vissu þeir og smíði þeirra væri erfið og sprengjan á Hiroshima væri "bluff". Þ.e. að þær væru ekki værir um að sprengja fleiri sprengjur.
Þeir vildi enn fá að halda í fasista stjórn sína og neituðu að svara fyrir stríðsglæpi.

Það var ekki fyrr en eftir seinni sprengjuna í Nagasaki og innkomu Rússa að Japanir samþykktu Postdam sáttmálan í óbreyttri mynd.

Þú talar um afneitun Bandaríkjamanna. Það er rangt.

Þú segir að sprengjunnar hafi verið óþarfi. Það má vel deila um það
en þessi einhliða mynd sem þú dregur upp hér er röng og engin leið að vita með vissu hvort Operation Downfall, innrás á meginland Japans sem hefði kostað amk tífaldan fjöld mannslífa en sprengjurnar tvær hefði annars verið nauðsynleg til að enda stríðið.

Endurskrif sögunar er aldrei réttlætanlegt.

[Sigurður M Grétarsson, 8.8.2008 kl. 10:54]

Í þessari yfirlýsingu eru bæði ákvæði um að allir ráðamenn, sem ábyrgð beri á stríðsbrölti Japana skuli fara frá völdum og einnig að allir, sem ábyrgð beri á stríðsglæpum skuli sóttir til saka. Í báðum efnum var keisarinn höfuðsökudólgurinn. Hann var æðsti maður landisins og bar því höfuðábyrgðina.

Það, sem vantaði inn í þessa yfirlýsingu, svo Japanir gætu sætt sig við hana, var ákvæði um að keisarinn skildi halda stöðu sinni, sem þjóhöfðingi eftir að harnámsliðið færi aftur frá landinu og Japanir fengju aftur að ráða sínum málum. Það ákvæði var inni í eldri drörum af yfirlýsinunni en eftir vel heppnaða kjarnorkutilraun fóru Bandaríkjamenn fram á að það væri tekið út.

Japanir samþykktu ekki þessa yfirlýsingu óbreytta eftir kjarnorkuárásirnar heldur samþykktu þeir hana með þeirri viðbót að keisarinn héledi þjóðhöfðingjastöðu sinni. Þá gátu Bandaríkjamenn allt í einu sætt sig við það, sem þeir töldu óásættanlegt nokkrum vikum fyrr.

Það er aldlrei hægt að fullyrða það með vissu að Japanir hefðu samþykkt Potsdam yfirlýsinguna ef þetta ákvæði hefði verið inni í upphafi en það er talið líklegt. Jafnlel þó þeir hefði hafnað henni þá var ekki þörf á þessum kjarnorkuárásum til að komast hjá alsherjarinnrás í Japan. Þegar þarna var komið sögu var japanski herinn kominn að fótum fram og bæði Bandaríkjamenn og Sovétmenn búnir að einangra landið. Í landinu var ekki næg matvælaframleisðla fyrir alla þjóðina né höfðu Japanir aðgang að olíu til að knýja hernaðartól sín áfram. Endanlokin voru því óumflýanleg og það var Japönum ljóst.

Það er einnig ljóst að Japanir vildu frekar gefast upp fyrir Bandaríkjamönnum en Sovétmönnum. Það er því líkelgt að það eitt að Sovétmenn hófu innrás í Japan hefði nægt til að þeir gæfust upp enda hafa margir af æðstu mönnum Japana sagt eftir stríð að það hafi fyrst og fremst verið innrás Sovétmanna, sem leiddi til uppgjafar þeirra en ekki kjarnorkuárásirnar. Það hefði allavega verið ástæða fyrir Bandaríkjamenn að bíða aðeins og sjá til hvað innrdás Sovégmanna gerði áður en þeir réðust á Japani með kjarnorkuvopnum.

Jafnleg þó við gefum okkur það að þetta hefði ekki nægt og sýna hefði þurft Japönum fram á það að Bandaríkjamenn hefðu yfir að ráða kjarnorkuvopnum til að enda stríðið þá er alveg kristaltært að það þurfti ekki að eyða tveimur borgum til að sýna fram á slíkt. Til dæmis hefði verið hægt að bjóða fulltrúum frá japönskum stjórnvöldum til Nevada til að verða vitni af kjarnorkutilraun. Einnig hefði verið hægt að varða sprengjunum á óbyggð eða í það minnsta strjálbýl skógi vaxin svæði til að sýna fram á eyðingarmátt sprengjunnar.

Staðreyndin er sú að þetta var aldrei reynt. Það hefði þó í það minnsta mátt reyna það áður en farið var í fjöldamorð á saklausu fólki. Ef svo ólíklega hefði viljað til að slíkar aðgerðir hefðu ekki nægt þá hefði mátt velja borgir með mikilvægar herstöðvar, sem höfðu áður orðið fyrir miklum árásum og óbreyttir borgarar höfðu flúið frá í stórum stíl. Þess í stað voru valdar borgir, sem ekki voru með slík mannvirki og höfðu því ekki orðið fyrir miklum loftárásum og óbreyttir borgarar höfðu flúið til í stórum stíl. Stór hluti fórnarlambanna voru einmitt fólk, sem flúið höfðu til Hirjosima og Nagasaki frá borgum, sem oft urðu fyrir loftárásum.

Staðreyndin er sú að þessar kjarnorkuárásri voru ekkert annað en algerlega ónauðsynleg fjöldamorð á sakausu fólki. Ástæða þessara árása voru sambland af kröfu þeirra þingmanna, sem höfðu knúið vagnin við að fjármagna Manhattan áætlunina um að sprengjurnar yrðu notaðar, ósk kjarnorkuvísindamanna Bandaríkjanna um að fá tækifæri til að meta eyðingarmátt sprengjunnar á mannvirkjum og það báðar tegundirnar og síðast en ekki síst hatur og hefndarþorsti Bandaríkjamanna gagnvart Japönum.

Eftir stríð hefur Bandaríkjamönnum gengið vel með að telja auðtrúa Vesturlandabúum trú um að þetta hafi veri nauðsynlegt og hafi jafnvel bjargað mörgum mannslífum. Við nánari skoðun heldur sú fullyrðing ekki vatni. Þessi lygaáróður Bandaríkjamanna er því ekkert annað en sögufölsun.

Þeir, sem halda því fram að þessar kjarnorkuárásir hafi veri eitthvað annað en tilgagnslaus og grimmilegur stríðsglæpur eru því að fara rangt með staðreyndir. Ef eitthvað flokkast undir því að endurskrifa söguna varðandi þetta þá er þau sú fullyrðing en ekki sannleikurinn um þennan hræðilega stríðsglæp.

Því miður þurftu hvorki Trunman forseti né Hirohito keisari nokkurn tíman að svara fyrir stríðsglæpi sína. Þar eru þeir í flokki með mönnum á borð við Idi Amin, Pol Pott og Ariel Sharon.