Frekja Ísraela með ólíkindum.

Með því að gera friðarsamninga þar, sem vopnahléslínan frá 1967 verður að varanlegum landamærum þá fá Ísraelar að halda eftir helming þess lands, sem þeir hafa hernumið (rænt) af því landi, sem Palestínumönnum var úthlutað með Samþykkt Sameinuðu þjóðanna frá 1947. Þar með væru þeir komnir með 78% af landi Palestínumanna. Það er hins vegar ekki nóg fyrir Ísraela. Þeir vilja meira.

 

Það að auki eru Ísraelar ekki tilbúnir til að heimila palestínskum flóttamönnum erlendis að snúa aftur heim, sem þessir flóttamenn eiga þó skýlausan rétt á samkvæmt alþjóðalögum og einnig samkvæmt öllum eðlilegum sanngirnis- og siðferðisviðmiðum.

 

Það er nákvæmlega þessi frekja og óbilgirni Ísraela, sem helst stendur í vegi friðarsamninga fyrir botni Miðjarðarhafs. Það er komin tími til að alþjóðasamfélagið taki á þessu máli af festu og tryggi Palestínumönnum réttmætan hlut lands síns og rétt flóttamanna til að snúa aftur heim. Það er komin tími til að Bandaríkjamenn hætti að verja hið villimannslega hernám Ísraela á landi Palestínumanna.

Livni hafnar landamærunum frá 1967

Athugasemdir

[Páll Jónsson, 11.11.2008 kl. 20:18]

Er ekki málið að ef Ísrael gæfu eftir þetta landsvæði þá myndu Hamasliðar bara fá ný svæði til að skjóta eldflaugum á Ísrael? 

Það er engin spurning að Ísraelar bera sinn hluta sakarinnar fyrir ástandinu þarna  og hafa gert margt ókræsilegt en það hjálpar ekki til þegar Palestínumenn kjósa yfir sig hóp af viðbjóðslegum fjöldamorðingjum í formi Hamas. 

Þetta er varla eins klippt og skorið og þú virðist gefa í skyn.

[Sigurður M Grétarsson, 11.11.2008 kl. 22:57]

Ekki hjálpar það heldur þegar Ísraelar kjósa yfir sig hóp af viðbjóðslegum fjöldamorðingum eins og ríkisstjórnir Ísraela hafa upp til hópa verið. Þeir kusu meira að segja jafn viðbjóðslegan stríðsglæpamann og Ariel Sharon, sem forsætisráðherra.

Það er ekki nokkur spurning að grimmustu og blóði drifnustu hryðjuverkasamtök Miðausturlanda eru ísralski herinn. Það eru engin hryðjuverksamtök á þessu svæði, sem hafa verið jafn afkastamikil í að drepa sakalust fólk.

Það eru Ísraelar, sem eru hernámsaðilinn á þessum slóðum. Það eru því þeir, sem eru árásaraðilinn. Þeir hafa í meira en hálfa öld kúgað íbúa hernámssvæða sinna með villimannslegri grimmd og er það orsök vopnaðrar baráttu Palestínumanna gagn þeim. Þeir eru að berjast fyrir landi sínu og frelsi. Ef þú lemur einhvern nógu oft og nógu illa þá endar með því að hann lemur á móti. Þetta eru Ísraelar að reyna og það stundum í strætisvögnum. Með þessum orðum er ég ekki að réttlæta árásir á saklaust fólk heldur aðeins að útskýra af hverju þetta gerist. Það er ekki svo að Palestínumenn séu einfaldlega óalandi og óferjandi ofbeldismenn. Þeir hafa þurft að þola margt af hendi hins grimma hernámsveldis Ísrael.

[Páll Jónsson, 12.11.2008 kl. 00:57]

Sem hefur gert marga þeirra að óalandi og óferjandi ofbeldismönnum... Mönnum sem nota Mikka mús sem áróðurstæki til að kenna börnum að Gyðingar drekki blóð. Mönnum sem hafa svarið þess eið að þurrka út Ísrael.

Hamas hefur margoft ítrekað að þeir vilja ekki frið og þeir vilja ekki landamærin aftur eins og þau voru 1967, það er hugarburður í vesturlandabúum. Þeir stefna leynt og ljóst að algjörri útrýmingu Ísrael og fara ekki í felur með það. 

[Sigurður M Grétarsson, 12.11.2008 kl. 12:53]

Skoðanir eru skiptar bæði meðal Hamas liða svo ekki sé talað um meðal Palestínumanna í heild. Höfum í huga að stefnur sumra öfgaflokka á þingi í Ísrael gagnvart Palestínumönnum er ekkert skárri.

Það hafa margir af ráðamönnum meðal Hamas liða gefið í skyn að þeir geti sætt sig við 1967 landamærin þó þeir séu ekki þar í meirihluta. Fath hefur samþykkt 1967 landamærin. Allar fylkingar Palestínumanna eru hins vegar harðar á því að flóttamenn erlendis fái að snúa aftur heim til þeirra svæða, sem þeir voru hraktir frá ásamt afkomendum sínum, sem fæddir eru í útlegiðnni. Þetta verði óháð því hvort svæðin, sem þeir voru hraktir frá verið innan landamæra Ísraels eða Palestínu. Þetta er eðlileg og sjálfsögð krafa enda í samræmi við alþjóðalög og samþykk Sameinuðu þjóðanna númer 194.

Það að einhverir hópar meðal Palestínumanna séu öfgahópar réttlætir engan vegin landrán Ísraela. Það er landrán Ísraela og kúgun þeirra á Palestínumönnum, sem er rót vandans og ofbeldið er afleiðing þess. Menn leisa ekki vandamál með því að ráðast að afleiðingum eða birtingamyndum þess heldur með því að ráðast á rót vandans. Þegar það hefur verið gert hjaðna afleiðingarnar smátt og smátt.

Það þarf því að ljúka hernámi Ísraela á landi Palestínumanna og hleypa palestínskum flóttamönnum heim og það strax. Það, sem á að gera eigi síðar en í gær er að koma þeim skilaboðum skýrt til Ísraela að það verði aldrei samþykkt að þeir skili ekki einu sinni 100% af ólöglegum hernámssvæðum sínum frá 1967 eða hleypi ekki flóttamönnum aftur heim. Bæði þessi atriði séu lármarkskrafa og einnig sé það eðlileg krafa að ólöglegu hernámssvæði þeirra frá árunum 1948 og 1949 sé líka skilað.

Ísraelum var úthlutað 55% landsins með ályktun Sameinuðu þjóðanna frá 1947 og það er ekkert, sem réttlætir að þeir fái stærri skerf en það í friðarsamningum. Sú krafa þeirra að hafa að lágmarki 78% landsins og þar með alla Jerúsalem er þvílík frekja að þeirra hálfu að slíkt getur aldrei verið grundvöllur að friðarsamkomulagi svo ekki sé talað um ef ekki á að hleypa flóttamönnum aftur heim.

[Páll Jónsson, 12.11.2008 kl. 15:15]

Ég kaupi nánast allt sem þú segir um leiðina að friði, það er ekki málið, það fer bara í taugarnar á mér þessi uppstilling á hugrökku og kúguðu frelsishetjunum annars vegar og vondu stríðsglæpamönnunum hins vegar.

Ákveðinn hluti "frelsishetjanna" (og ekki hverfandi hluti í nokkrum skilningi) eru bókstaflega illgjarnir, svo gegnsýrðir af rasisma í garð gyðinga að maður skellir nánast upp úr við að lesa tilkynningar frá þeim. Að sama skapi er Ísrael lýðræðisríki sem í kosningum hallast undantekningalítið á sveif með þeim sem hófsamari skoðanir hafa (m.a.s. Sharon fór í gervi friðarsinna í pólitík þó raunin hafi kannski orðið önnur). Ég vil ekki snúa ábyrgðinni við en hin nálgunin er einföldun.

Ferlið „Ólöglegt landnám - kúgun - ofbeldisfull mótspyrna“ virðist klárlega fyrir hendi og það er full ástæða til að berjast fyrir réttindum Palestínumanna sem verið er að brjóta á. En það er ekki hægt að halda því fram að tregða Ísraelsmanna til eftirgjafa eða harkalegar aðgerðir þeirra séu ástæðulausar.

[Arnar Steinn , 12.11.2008 kl. 16:22]

"Að sama skapi er Ísrael lýðræðisríki sem í kosningum hallast undantekningalítið á sveif með þeim sem hófsamari skoðanir hafa (m.a.s. Sharon fór í gervi friðarsinna í pólitík þó raunin hafi kannski orðið önnur). Ég vil ekki snúa ábyrgðinni við en hin nálgunin er einföldun."

Og þegar Palestínumenn reyndu að fara lýðræðisleiðina og kjósa þá aðila (Hamas) sem þeir treystu best fyrir sínu öryggi og framtíðarhorfum var allt fryst og Palestínumönnum raunverulega neitað að um lýðræðið því þeir kusu ekki "rétt".

Ég vil líka ítreka það sem Sigurður M. sagði, Ísraelar kusu Ariel Sharon sem er skv. öllum skilgreiningum stríðsglæpamaður af verstu gerð. Það virtist hins vegar vera í lagi.

"Ákveðinn hluti "frelsishetjanna" (og ekki hverfandi hluti í nokkrum skilningi) eru bókstaflega illgjarnir, svo gegnsýrðir af rasisma í garð gyðinga að maður skellir nánast upp úr við að lesa tilkynningar frá þeim." Ég gæti sannarlega sagt það sama um margan bókstafstrúar Gyðinginn sem hafa það  eitt að markmiði allir Palestínumenn yfirgefi "landið þeirra" og  komi aldrei aftur.

Vandamálið leysist aldrei við núverandi aðstæður því hvorugur aðili er að reyna að skilja hinn. Hatrið og rasisminn magnast og fólk sín hvorum megin landamæranna elst upp í þeirri sannfæringu að fólkið "hinum megin" sé illt og vilji þeim aðeins illt. Því er það eins og Sigurður sagði að það þarf að ráðast á rót vandans. Ef Ísraelar kysu að hjálpa Palestínumönnum frekar en að berjast við þá, þá gæti boltinn farið að rúlla. Það er auðsýnt að núverandi stefna (og stefna síðustu áratuga) er ekki að skila einum né neinum árangri. Það er kominn tími til að breyta um hugarfar. Hvort það er raunverulega hægt er svo allt annað mál. 

[Páll Jónsson, 12.11.2008 kl. 19:06]

Arnar: Í Refah Partisi málinu féllst Mannréttindadómstóll Evrópu á þá ákvörðun Tyrkja að banna stjórnmálaflokk þar sem stefna hans var ekki samrýmanleg meginreglum lýðræðisins, þ.e. forystumenn hans mæltu fyrir ofbeldi og stefna flokksins var ósamrýmleg réttindum sáttmálans. Því var fallist á bannið með vísan til 17. gr. sáttmálans, þ.e. ekki er hægt að treysta á vernd sáttmálans ef þú vilt nýta hana til að ráðast gegn honum.

Þetta var stærsti stjórnmálaflokkur Tyrklands á þessum tíma og hann var m.a.s. í ríkisstjórnarsamstarfi í krafti fylgis í lýðræðislegum kosningum.

Palestína er ekki aðildarríki að sáttmálanum en dæmið sýnir hugsunarháttinn sem er fylgt, þ.e. lýðræðið er ekki ofar öllu ef afleiðingin er árás á mannréttindi, enda er fráleitt að ætla alþjóðasamfélaginu að sætta sig við ef þjóð kýs yfir sig hryðjuverkasamtök, nýnasistaflokk eða þvíumlíkt.

Nú er væntanlega fyrsta verk manna að snúa þessu við og kalla ríkisstjórn Ísraels hryðjuverkastjórn sem ekki ætti að viðurkenna og það er bara hið besta mál. En hættið þessum "Ef kosið er um X þá er X rétt" pælingum fyrir alla muni.

En þetta er Catch-22 hérna. Palestínumenn munu ekki hætta baráttu fyrr en Ísraelar hætta að halda þeim niðri og Ísraelar munu ekki hætta að halda þeim niðri ef það gerir þeim auðveldara fyrir að gera árásir á Ísraelska borgara. Að segja Ísraelum að fara úr brynjunni meðan miðað er á þá byssu er engu fremur raunhæft en að segja Palestínumönnum að láta af hendi öll vopn sín án tryggingar frá Ísraelum.

Er einhver spurning um að þetta verði að vera tvíhliða?

[Sigurður M Grétarsson, 12.11.2008 kl. 23:06]

Að sjálfsögðu þurfa friðarsamningar milli Ísraela og Palestínumanna að vera tvíhliða og ég geri ráð fyrir að það þurfi aðþjóðleg friðargæslulið í talsverðan tíma eftir að samningar nást til að gæta öryggis.

Það, sem ég hef hins vegar verið að segja er að til að friðarsamningar geti átt sér stað þarf að vera viðræðugrundvöllur. Kröfur Ísraela um að fá um 78% landsins þar af alla Jerúsalem og neita flóttamönnum um að fá að snúa aftur heim getur ekki talist viðræðugrundvöllur. Þegar þeir vilja þar að auki hafa í hendi sér landamæri Palestínuríkis við aðrar þjóðir og krefjast þess að Palestínumenn verði nánast vopnlausir meðan þeir ætla að hafa allan sinn her eins og var í hinu svokallaða "göfuga tilboði Baraks" þá er ekki verið að tala um friðartilboð heldur niðulægjandi uppgjafarskilmála. Slíkt getur aldrei verið grundvöllur fyrir langvarandi friði.