Hvernig ætlaði Sigmundur að fjármagna kaupin á kröfunum?

Enn bullar Sigmundur Davíð og fréttamenn spyra hann ekki réttu spurninganna ail að tala fyrir máli sínu. Hann kemur ýtrekað fram með þá fullyrðingu að ríkissjóður hefði getað fengið kröfur á föllnu bankanna á hrakviriði á sínum tíma. En engin fréttamaður hefur spurt hann hvernig hann ætlaði að fjármagna þau kaup. Þau kaup hefðu þurft að fara fram í erlendum gjaldeyri og hefði kaupvreð krafnanna allra varla orðið undir tvö þúsund milljörðum eða allavega ekki mikið undur því. Þetta hefði þá þurft að gerast rétt eftir að við vorum í þeirri stöðu að vera í vafa hvort við gætum fengið gjaldeyri fyrir nauðsynju og lánstraust ríkissjóðs var ekki neitt. Við þurftum að leita á náður Alþjóða gjaldeyissjóðsins og hina norðurlandanna um lánsfé til að geta byggt upp gjaldeyrisvarasjóð og átt í eðlilegum milliríkjaviðskiptum Engir aðrir vildu lána okkur svo einhverju næmi.

Það hefði því verið þrautinni þyngra að fjármagna þessi kaup. Þegar við það bætist að ef ekkert hefði náðst upp í almennar kröfur úr þrotabúunum sem hefði hæglega getað orðið raunin þá hefðu þær upphæðir sem settar hefðu verið í þessi kaup verið tapað fé.

Við skulum heldur ekki gleyma því að ef ríkissjóður hefði farið í samkeppni við vogunarsj´ðina um kaup á þessum kröfum þá hefði verðið orðið talsvert hærra en vogunarsjóðirnir þurftu að greiða fyrir kröfurnar. Þeir hefðu haldið á fram að bjóða í þær á móti ríkissjóði þangað til verðið hefði verið komið í upphæðir sem vogunarjóðirnir hefðu talið hæpið að græða á.

Sigmundur vill sem sagt meina að það hefði verið skyndanlegt og framkvæmanlegt á þessum tíma að fjármagna kaup á þessum bréfum. Hvar hefði ríkissjóður átt a ná í lánsfé til að fjármagna þessi kaup án þess að geta lagt til neinar tryggingar á móti aðrar en almennar kröfur í þrotabú sem óvíst væri að neitt fengist úr upp í almennar kröfur.

Það er ekki heil brú í þessum málflutningi Sigmundar Davíðs frekar en í öðrum hans málflutningi varðandi þá kreppu sem við höfum þurft að vinna okkur úr. Ekkert af því sem vel hefur verið gert í því að vinna þjóðina upp úr þeirri kreppu hefur verið gert fyrir tilstuðlan Sigmundar eða Framsóknarflokksins.

Kröfuhafarnir njósna og sálgreina

Kjaftæði hjá Sigmundi

Hér fer Sigmuindur með kjaftæði eins og venjulega. Það var engin sem sagði að það væri óframkvæmanlegt að niðurgreiða lán heimila með skattfé. Það voru hins vegar ýmsir sem héldlu því fram að það væri ekki hægt að lækka skuldir heimilana öðruvísi en að það væri gert með skattfé öfugt við fullyrðingar Framsóknarflikksins og kosningaloforð hans. Það hefur sannast því þessi skuldaniðurfærala er greidd með skattfé. Hún er því ekki efnd á kosningaloforðum Framsóknarflokksins um niðurgreiðslu á kostnað kröfuhafa í þrotabú bankanna. 

 

Þessi niðurgreðala gagnast mest hátekjufólki en ekki miðlungs- og lágtekjufólki eisn og Sigmundru hreinlega lygur þarna á flokksþinginu. Þeir verst settu þurfa að bera þyngri byrgðar vegna fjármögnunar þessarar niðurgreiðslu en nemur því sem þeir njóta vegna hennar og því eru þessar aðgerðir að skaða þá. Þar með mun þessi aðgerð fjölga gjaldþrotum heimila og fjölga þeim heimilum sem eiga ekki fyrir mat eða ná ekki endum saman.

 

Það er einnig rangt að þessi aðgerð sé einstök á heimsvísu því nú um stundir er austur Evrópu ríki að gera svipap, ég held að það sé Króatía en er ekki viss. Ástæða þess að þeir gera þetta er mikill landflótti ungs fólks og því telja þeir að þeir muni fá niðurgreiðslurnar til baka ef þeim tekst með þeim að minnka landsflóttann.

Leiðréttingin einstök á heimsvísu

Enn heldur þessi kona áfram að bulla.

Þessar makalausu ásakanir og skítkast á Steingrím eru svo fáránlegar að það tekur engu tali og sýna að þeir sem tala svona eru annað hvort að tala gegn betri vitund eða að þeir skilji ekki eðli málsins og þar með talið eðli niðurfærslna kröfusafna við sölu þeirra.

Svo við byrjum á eðli niðurfærslan kröfusafna við sölu þá er það svo að verðmæti þeirra er reiknað út frá því sem reikna má með að náist inn og þá miðað við að allar skuldir séu innheimtar upp í topp. Það hlutfall af samanlögðu nafnveði krafnanna miðast við það sem reikna má með að náist inn að meðaltali að viðbættri ákveðinni afstrift sem þóknun til kaupanda fyrir að taka áhættuna. Það vita það allir sem þekkja eitthvað til meðaltalsútreikninga að það eru alltaf einhverjir bæði fyrir ofan og neðan meðaltalið. Til að ná meðaltalinu þarf því að ná hærra hlutfalli hjá sumum til að bæta upp fyrir tapið af því að innheimta annarra krafna verður fyrir neðan meðaltalið. Það að gefa afslátt yfir línuna á móti afstirkfunum leiðir því til taps sem nemur samanlögðum upphæðum undir meðaltali sem nást inn hjá þeim skuldurum sem hafa greðslugetu undir meðaltalinu. Það er því eina leiðin til að ná þvi´inn sem kröfusafnið var keypt fyrir að innheimta allt upp í topp. Síðan getur reyndar komið hagnaður eða tap eftir því hvort það mat sem gert var á mjögulegri innheimtu sem bar grunvjöllur kaupverðsins reyndist vera ofmat eða vanmat.

Fullyrðingin um að það hafi verið að gefa kröfuhöfum einhverja peninga með því að heimila þeim að innheimta kröfurnar í topp eru því svo mikið bull að það hálfa væri nóg. Til að gera sér grein fyrir því þarf ekki einu sinni að þekkja til eðlis á verðmati kröfusafna heldur aðeins að hafa þekkingu á meðaltalsútreikningi og prósenduteikningi.

Vilhjálmur Þorsteinsson fer ágætlega yfir þetta á sínu bloggi. Sjá hér.

http://blog.pressan.is/vthorsteinsson/

Hvað varðar þá fullyrðingu að krjöfuhöfum hafi veirð gefnir peningar með því að "gefa þeim Íslandsbanka og Arion banka á sulfurfati" þá stenst hún ekki heldur nánari skoðn. Staðreyndin er sú að þegar allt fjármálakerfið var hrunið þá þurfti að endurreisa það til að hægt væri að koma atvinnulífinu aftur á lappir og einnig til að útvega heimilunum það lánsfjármagn til að geta lifað af og fjárfest þar með talið í íbúðarhúsnæði og þannig skapa störf í landinu. Gallin var hins vegar sá að til þess þurfti að útvega nýju bönkunum um 300 milljarða eigin fé. Það var engin sem hafði áhuga á því að útvega það fé enda óvissan í íslensku efnahagslifi það mikið að í því fólst gríðerleg áhætta. Ef ille gengi að reisa íslenskt atvinnulíf aftur við þá var hætta á að nýju bankarnir færi líka á hausinn og þar með myndi þetta 300 milljarða eiginfjárframlag tapast. Staða ríkissjóðs var þannig að hann mátti ekki við að taka mikla áhætti í þá veru því skuldastaða hans var gríðarleg og lánshæfimats hans í samræmi við það. Enn meiri fjárhagsáhætta hefð gert það lánshæfismat enn erra og þar með hefði skuldatryggingarálagið sem var nógu slæmt fyrir ogðið enn verra og lánskjör ríkissjóðs því enn verri fyrir vikið. Það er jafnvel möguleiki á því að ef lánshæfismat ríkissjóðs færi of langt niður að eiginfjárframlag i böknunum í formi íslenskra fíksiskuldabréfa væri traustvekjandi vegna þess hversu ótrausvekjandi skuldari íslenska ríkið væri.

Þess vegna var farin sú leið að þvinga kröfuhafa í þrotabú Íslandsbankd og Kauplings til að breyta kröfum sínum í hlutafé í nýja Íslandsbanka og nýja Kaupþing bankd sem síðoar varð Arion banki. Þeir fildu þetta ekki en voru þvingaðir til þess til að minnak áhættu ríkissjóðs. Þeir voru því þvingaðir til að taka að sér meirihluta þeirrar áhættu sem fólst í því að endurreisa bankakerfið hér á landi. En það eru órjúfanleg tengsl í viðskiptum að sá aðili sem tekur þá áhættu að taka skellinn ef illa fer fær ávinningin ef vel gengur. Það er þess vegna sem kröfuhafarnir njóta nú hagnaðarins af því hversu góð fjárfesting hlutabréfakaup í íslensku bönkunum hefur reynst vera vegna þess hversu vel ríkisstórn Jóhönnu og Steingríms tókst til við að endurreisa íslenakan efnahag. Þeir hefðu hins vegar tekið á sig tapið ef ekki hefði tekist svo vel til. Það var aldrei möguleiki að koma hlutunum þannig fyrir að kröfuhafarnri hefðu tekið á sig tapið ef illa gengi en ríkisjóður hagnaðinn ef vel gengi.

Það er alltaf hægt að vera vitur eftirá en það var engan vegin ljóst þegar ákvörðun var tekin um að láta kröfuhafana taka meiginhluta áhættunar að það yrði hagnaður af hlutabréfaeign í nýju bönkunum. Það er því út í hött að tala um það eftirá að kröfuhöfum hafi verði fært fé frá almenningi þegar ákveðið var að láta þá taka áhættuna sem fólst í fjármögnun á endurreisn bankakerfisins í stað ríkissjóð.

Ef menn vilja skoða dæmi um stjórnvaldaðgerðir í tengslum við bankakerfið þar sem fjármalamönnum voru færð á silfurfati verðmæti á kostnað almennings þá væri meiri ástæða til að skoða einkavæðingu Búnaðargankans og Landsbankans árið 2003 heldur en stofnun nýju bankanna eftir htun. En á það vilja hvorki Sjálfstæðisflokkur né Framsóknarflokkur heyra á minnst.

Afleiðing af bankaskattinum sem fjármagnar skuldaniðurgreiðsluna.

Bankar eru ekki öðruvísi en önnur fyritæki hvað það varðar að ef settur er veltuskattur á þá mun það fara út í verðlegið á þjónustu þeirra. Það var því fyirséð að bankaskatturinn sem settur var á til að fjármagna skuldaniðurgreiðslu stjórnvalda myndi leiða tl aukins vaxtamunar hér á landi. Þar sem fyrirséð var að stýrivextir myndu lækka hér á landi þá hafa bankarnir ákveðið að auka vaxtamunin þannig að lækka ekki útlánsvexti á móti lækkun útlánsvaxta.

Það var því alla tíð fyriréð að það væru lántakar bankanna sem lentu að mestu í því að borga skuldarniðurgreiðsluna og ef skatturinn á þrotabúin verður dæmsur ólöglegur lendir þetta að enn meiri þunga á þeim.

Það eru því þeir verst settu sem borga nettó með þessari skuldaniðurgreiðslu meðan þeir betur settu fá nettó ávinning af henni. Þwetta bitnar fyrst og fremst á þeim sem ekki geta fjármagnað endurnýnun bíla sinna og dýrra heimilistækja án lántöku meða hinir sem geta gert það án lántöku sleppa betur við að greiða fyrir skuldalækkunina.

Heimilin verða af hundruðum milljóna

Borgum frekar Liebermanna fyrir að fara aftur til Rússlands þaðan sem hann kom.

Væri ekki nær að borga Liebermann fyrir að fara aftur til Rússlands þaðan sem hann kom? Það er allavega mun eðlilegra en að ætla réttmætum eigendum landsins að fara til að aðkomumenn eins og hann þurfi ekki að búa innan um þá. Ef Liebermann og aðrir af hans sauðahusi geta ekki lifað innan um Araba þá ætti enn ekki að vera að setjast að á landis em tilheyrir Aröbum.

Borgi aröbum fyrir að fara frá Ísrael

Fyrst og fremst afleiðing af ótraustum gjaldmiðli.

Þessi mikla aukning barnafátæktar er first og fremst afleiðing af krónunni. Hún fell um 50% við bankahrunið og leiddi það til mikillar verðbólgu. Mikil skuldaaukning í erlendum skuldum, ríkis, sveitafélaga og fyritækja olli miklum samdrætti í þjóðarframleiðslu sem olli því að ekki var hægt að bæta launþegum verðbólguna, Vissulega fóru lönd eins og Grikkland, Spánn og Írland illa út úr þessu en þau lentu ekki í hruni gjaldmiðils, hárri verðbólgu vegna þess að þau voru með traustan gjaldmiðil. Þess vegna lentu þau ekki í sambærilegu hruni á kaupmætti launa eins og Ísland né heldur gríðerlegri hækkun erlendra skulda í eigin gjaldmiðli hjá bæði ríki og fyrirtækjum. Þess vegna hefur aukning á fátækt barna í þessum löndum fyrst og fremst einskorðast við þá sem misstu vinnuna en ekki líka þá sem eru í láglaunahópum og lægri hluta miðtekjuhópa eins og gerðist hér.

Ef ekki hefðu komið til þær aðgerðir sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur fóru út í til að dreifa þeim byrðum sem hrun krónunnar olli að stærstum hluta til á þá sem betur höfðu það þannig að þeir tekjulgæstu urðu fyrir 9% kjaraskerðingu meðan þeir tekjuhæstu urðu fyrir 30% kjaraskerðingu hefði þessi aukning á fáætkt barna orðið enn meiri. Það er því alveg á tæru að ef núverandi ríkisstjórnarflokkar hefðu verið við völd seinasta kjörtímabil hefði þessi aukning á fátækt barna orðið enn meiri ef marka má áherslur þeirra það sem af er þessu kjörtímabili og þeim 12 árum sem þeir voru í ríkisstórn fyrir árið 2007.

En þeir sem eiga mestu sökina á þessari aukningu fátæktar meðal barna eru þeir sem stóðu í vegi þess að Ísland væri orðið aðili að ESB og búið að taka upp Evru fyrir árið 2008. Vissulega er líklegt að atvinnuleysi hefði orðið tímabundi meira en það varð hér en það hefði ekki orðið sama hrun í kaupmætti launa og til lengri tíma væri atvinnuleysi síst meira en með krónunni.

Fátækt íslenskra barna jókst mest

Segir meira um Íslendinga er Islam.

Ef svipuð skoðaakönnun hefði verið gerð í Þýskalandi á fjórða áratug síðustu aldar varðandi heimild gyðinga til að reisa sín bænahús hefði mátt búast við svipaðri niðurstöðu. Sú niðurstaða hefði sagt meira um Þjóðverja en um Gyðingatrú.

Það sama má segja um niðurstöðu þessarar skoðanakönnunar. Hún segir meira um Íslendinga en Islam.

Sá hatursáróður sem nú fer um Evrópu er stórhættulegur og reynslan frá fyrri hluta síðustu aldrar ætti að sýna hverjar afleiðingarnar geta orðið af slíku. 

 

42,3% andvíg byggingu mosku

Þetta er eins og að kenna fórnarlambi nauðgunar um barsmíðar samhliða nauðguninni af því fórnarlambið streittist á móti.

Ekki ætla ég að bera í bætifáka frir hryðjuverk Hamas en ég styð heilshugar frelsisbaráttu Palestínumanna og alla þá andspyrnu sem þeir beita í þeirri baráttu sem er lögleg samkvæmt Genfarsáttmálanum og ýmsum öðrum alþjóðasáttmálum.

En að kenna Hamas um morð Ísraela á tvö þúsund óbreyttum borgurum er eins og að kenna fórnarlamdi nauðgunar um það viðbótarofbeldi sem það varð fyrir vegna þess að það streittist á móti. Vissulega er hægt að færa fyrir því rök að með því að gera bara eins og nauðgarinn vildi þá hefði verið hægt að komast hjá þeim barsmíðum sem nauðgarinn þurfti að beita til að koma vilja sínum fram vegna þess að fórnarlamdið streittist á móti. Það ofbeldi hefði ekki þurft að fara fram ef fórnarlambið hefði hagað sér öðruvísi. 

 En jafnel þó hægt sé að sýna fram á slíkt þá breytir það ekki því að það er ofbelsismaðurinn sem ber ábyrgðina á ofbeldinu og líka því sem var afleiðing af því að fórnarlambið streittist á móti.

Ísraelar hafa barið miskunarlaust á Palestínumönnum í áratugi með ólöglegu hernámi sínu, landráni og reglulegum fjöldamorðum og öðru ofbeldi gegn þeim. Og jafnvel þó sumt af því ofbeldi séu viðbrögð við því að Palestínumenn hafi streist á móti gegn þvví ofbeldi og þeirri kúgun sem þeir hafa orðið fyrir og þá bera Ísraelar höfuðsökina á því ofbeldi. Það á meðal annars við um nýleg fjöldamorð þeirra á Gasa.

Vísaði ábyrgðinni á Hamas

Það þarf fyrst og fremst að tryggja öryggi Palestínumanna.

Atburðir síðustu áratuga hafa sýnt að það sem er mest aðkallandi er að tryggja öryggi Palestínumanna. Besta leiðin til þess er að afvopna Ísraela. Það gengur ekki upp að hafa Palestínumenn óvpnaða við hlið þess grimma og blóðþyrsta nágranna sem Ísraelsriki er og það með fullt af vopnum til að stunda sínar reglulegu slátranir á saklausum Palestínumönnum.

Tryggja verði öryggi Ísraels

Meðvituð fjöldamorð á almennum borgurum og starfsmönnum Sameinuðu þjóðanna.

Enn einu sinni sprengir Ísraelsher skóla á vegum Sameinuðu þjóðanna sem hýsa óbreytta borgara. Þeir hafa sprengt nokkra slíka skóla þrátt fyrir að hafa ítrekað verið gefin upp staðsetning þeirra ásamt upplýsingum um að þar hafa óbreyttir borgarar leitað skjóls. Ísraelar hafa réttlætt þessar árásir með því að skotið hafi verið á þá frá þessum stöðum. Þeir hafa hins vegar aldrei getað sýnt fram á slíkt frekar en að þeir hafi yfir höfuð getað sýnt fram á þá fullyrðingu sína að Hamas liðar skýli sér bak við óbreytta borgara. Hvorki Sameinuðu þjóðirnar né önnum hjálparsamtök sem hafa fólk á svæðinu taka undir þær fullyrðingar og því bendir flest til þess að þessar fullyrðingar Ísraela séu ekkert annað en haugalygi í flestum ef ekki öllum tilfellum.

Hér er því ekki um neitt annað að ræða en meðvituð fjöldamorð á almennum borgurum og starfsmönnum Sameinuðu þjóðanna. Einnig hafa Ísraelar myrt fjölda starfsmanna annarra hjálparsamtaka.

Það sem er að gerast á Gasa er því einfaldlega meðvituð fjöldamorð á almennum borgurun ásamt starfsmönnum Sameinuðu þjóðanna og ýmissa hjálparsamtaka sem hafa ekkert með sjálfsvörn að gera. 

Sjö létust þegar Ísraelsher sprengdi skóla