Menn, sem hafa ekkert að fela haga sér ekki svona.

Ísraelar hafa hafnað alþjóðlegri rannsóknarnefnd. Þeir eyðilögðu allar myndir bæði aðgerðarsinna og blaðamanna af atburðinum þannig að þeir einir hefðu myndir og gætu birt það, sem þeim þóknaðist af myndum af því, sem þarna gerðist. Engin veit hvort eitthvað hefur verið fiktað við þær. Ísraelar hafa ekki birt neinar mindir af drápum Ísraelsku hermannanna á aðgerðarsinnunum heldur aðeins þær móttökur, sem þeirra hermenn fengu þegar þeir réðust á skipið. Þeir hafa því ekki sýnt neinar sannanir fyrir því að dráp þeirra á aðferðarsinnunum hafi öll gerst eftir að þeir fengu þessar móttökur eins og þeir halda fram. Þeir hefðu örugglega verið búnir að sýna sannanir fyrir því ef þeir hefðu þær.

 

Það er því flest, sem bendir til þess að skýringar Ísraela á því, sem þarna gerðist séu lygar á lygar ofan. Því bendir flest til þess að lýsingar aðgerðarsinna á því, sem gerðist séu mun nær sannleikanum í málinu.

 

Það er því flest, sem bendir til þess að þarna hafi átt sér stað fjöldamorð, sem áttu ekkert skylt við sjálfsvörn og að þær móttökur, sem ísraelsku hermennirnir fengu hafi af stórum eða stærstum hluta verið afleiðing af því að ísraelski herinn hafi þegar verið búnir að drepa og særa aðgerðarsinna áður en þeir réðust um borð.

 

Ástæða slikrar hegðunar Ísraela er einföld. Með því að myrða nokkra aðerðarsinna um borð í skipinu hræða þeir aðra frá því að feta í þeirra fótspor og reyna að senda hjálpargögn til Gasa. Það hentar þeim betur að fá stóran skell af fordæmingum einu sinni heldur en að vera alltaf að þurfa að stöðva skip og færa til hafnar í náunni framtíð með þeirri athygli, sem slíkt hefur á ólöglegri einangrun þeirra á Gasa.

 

Eitt er víst. Það að Ísralar hafi gert eins mikið og þeir gerðu til að koma í veg fyrir að myndir bærust frá aðgerðarsinnum auk þess að hafna alþjóðlegri rannsóknarnefnd eyðir öllum trúverðugleika á þeirra útgáfu af þessum atburði.

Drápu mann til að stöðva myndsendingar

Ólöglegar vörur????

Það er ekkert ólöglegt við það að flytja vörur til Gasa, sem Ísrelar vilja ekki að séu fluttar þangað. Hvað halda Ísraelar eiginlega að þeir séu.

 

Það eru mikil vonbrygði að ekki skuli hafa verið tekið hraustlega á móti þessum félögum í grimmustu og blóði drifnustu hryðjuverkasamtökum Miðausturlanda, Ísraelska hernum, þegar þeir réðust um borð í skipið. Þeirra eina erindi var að framfylgja þeim glæp gegn mankyni, sem einangrun Gasa er. Þó er ekki hægt að gagnrýna þá, sem þar eru um borð eftir hryðjuverk ísraelska hersins um borð í Tyrkneska skipiunu um daginn þar, sem þeir slátruðu níu manns og særðu fjölda annarra. Eitthvað hefði verið sagt hefði Palestínskur hryðjuverkamaður gert slíkt í Ísrael.

 

 Ísraelsk stjórnvöld tala um að nausynlegt sé að kom í veg fyrir að Palestínumenn fái vopn. Saga Miðausturlanda sýnir hins vegar að mun mikilvægara er að koam í veg fyri að Ísraelar fái vopn. Eina vonin til að koma á friði og réttlæti í Miðausturlöndum er fólgin í því að draga máttin úr Ísraelska hernum

Ísraelsher stöðvar hjálparskip

Bullið í Netanyahu

Það er út í hött að segja að skipverjar þarna um borð hati almennt Ísraela þó vissulega hafi þeir allir skömm á framferði þeirra gagnvart Palestínumönnu. Vissulega má gera ráð fyrir að einhverjir skipverja hati Ísraela en það breytir ekki þeirri staðreynd að einangrun Gasa er ólögleg, óréttlætanleg og getur ekki flokast undir neitt annað en glæp gegn mannkyni. Þess vegna var það hið eina rétta að láta það sigla óáreitt til Gasa með hjálpargögn sín. Og þess vegna var það líka hið eina rétta hjá skipverjum að berjast af hörku gegn þeim hermönnum, sem reyndu að hindra för þess.

 

Slítum stjórnmálasambandi við Ísrael og það strax. Setjum viðskipta og samskiptabann á Ísraela þangað til Ísraelar hafa orðið við öllum samþykktum sameinuðu þjóðanna og hypjað sig frá öllum hernumdum svæðum ásamt því að hleypa öllum palestínskum flóttamönnum aftur heim í samræmi við ályktun 194 hjá SÞ. Síðan skulum við ræða um stríðsskaðabætur Ísraela til handa Palestínumanna fyrir áratuga ólöglegt og grimmilegt hermán Ísraela á landi Palestínumanna.

„Þetta var ekki ástarfley heldur var það fullt af hatri"

Enn einn naglinn í líkkistu hræðsluáróðurs LÍÚ.

LÍÚ hefur staðið fyrir miklum ræðsluáróðri gegn fyrningarleið í sjávarútvegi. Þeim hefur meðal annars tekist að sannfæra Samfylkingarmenn í Grindavík um að þessi leið sé glapræði og til skaða fyrir sjávarbyggðir eins og Grindavík. Slíkt er fjarri sanni.

 

Það er ekkert, sem gefur til kynna að  það skaði sjávarbyggðir að  til komi aukin samkeppni útgerðarfyrirtækja um veiðiheimildir þar, sem það fer meira eftir því hver er með besta reksturinn frekar en eftir því hver hefur bestan aðgang að lánsfé, hver fær veiðiheimildirna.

 

Veiðiheimildirnar hverfa ekki út í hafsauga þó fyrningarleiðin sé farin. Þær verða áfram til staðar þó þær færist vafalaust eitthvað milli aðila og hreinsi út lélegustu útgerðarmennina. Íslensk sjávarpláss munu því áfram njóta fiskimiðanna við atvinnusköpun eins og nú. Eini munurinn er að arðsemi þeirra mun í meira mæli renna til almennings í stað hluthafa í útgerðarfyrirtækjum.

 

Fyrningarleiðin mun því verða þjóðinni í heild til hagsbóta og mun síður en svo skaða sjávarbyggðir landsins.

Segir nauðasamninga verða óháð fyrningarleið

Munurinn á málflutningi Samtaka lánþega og Hagsmunasamtaka heimilanna

Í þessu kristallast að mínu mati helsti munurinn á málfutningi Samtaka lánþega og Hagsmunasamtaka heimilanna varðandi aðgerðir til að taka á skuldavanda heimilanna.

 

Samtök lánþega gera sér klárlega grein fyrir því að stjórnvöld geta ekki lækkað skuldir heimilanna með lagasetningu án þess að eiga það á hættu að skapa þannig ríkissjói gríðarlega skaðabótaskyldu gagnvart lánveitendum. Það er búið að margbenda Hagsmunasamtökum heimilanna á þetta en samt halda þau áfram að krefjast slíkra aðgerða stjórnvalda í ómerkilegu lýskrumi sínu. Ég sjálfur hef bent á þetta í umsögnum á heimasíðu HH og einnig hef ég gert það á bloggsíðu Marinós G Njálssonar, sem á endanum varð svo þreyttur á því að verið væri að hrekja bullið í honum hvað eftir annað á hans eigin bloggsíðu að hann lokaði á mig. Hann þolir greinilega ekki málefnanlega umræðu á sinni bloggsíðu þegar talað er gegn hans skoðun og rangfærslur hans hraktar.

 

Eins og fram hefur komið í fréttum þá er talið að ef af þessari lagasetningu verði þá geti ríkissjóður orðið skaðabótaskyldur gagnvart lánafyrirtækjunum eða kröfuhöfum þeirra ef þau fara í þrot. Samt er þarna aðeins verið að tala um að fella niður það, sem er umfram 110% af andvirði veðsins og því að í stórum hluta tilfella um að ræða kröfu, sem eru hvort eð er tapaðar að mestu eða öllu leyti. Hvað halda menn þá að myndi gerast ef stjórnvöld myndu með lagasetningu neyða lánafyrirtæki til að lækka höfuðstól skulda hjá þeim, sem eru borgunarmenn fyrir sínum skuldum og hafa veð yfir höfuðstól skuldanna?

 

Samtök lánþega virðast því silja það, sem ég hef verið að reyna í marga mánuði að koma Hagsmunasmtökum heimilanna og Marinó í skilning um að aðeins með dómsniðurstöðu hjá Hæstarétti um ólögmæti gengistryggðra lána og/eða dómi um forsendubrest verðtryggðra lána er hægt að lækka lán yfir línuna án þess að það gerist að mestu eða öllu leyti í formi niðurgreiðslna frá ríkissjóði og þar með skattgreiðendum. Lagasetning af hálfu Alþingis mun leiða af sér málshöfðun  á grunvelli eingarréttarákvæis stjóprnarskrárinnar og ef Hæstiréttur tekur ekki að fullu undir þau rök, sem að baki sklíkrar lagasetningar liggur um ólögmæti gengistryggðra lána og forsendubrest verðtryggðra lána þá lendir ríkissjóur í að bæta lánveitendum mismuninn á þeirri lækun lána, sem Alþingi ákvað og þeirri lækkun, sem Hæstiréttur hefur talið eðlilega á grunvelli forsendubrests verðtryggðra lána og/eða ólögmæit gengistryggðra lána. Ef Hæstiréttur kemst að þeirri niðurstöðu að ekki sé um forsendubrest að ræða og að gengistryggu lánin séu lögleg þarf ríkissjóður þá að greiða fyrir alla lækkun allra lánanna nema hugsanlega væri hægt að ná fram lækkun á því fyrir dómi að því marki, sem sannað þykir að hafi verið tapað fé hvort eð er vegna þess að sumir skuldarar gátu hvort eð er ekki greitt lán sín í topp.

 

Samtök lánþega virðast allavega af þessari frétt vera að gera kröfu um þá einu færu leið stjórnvalda í málinu, sem er að leggja sitt af mörkum til að fá niðurstöðu um lögmæti lánanna flýtt eins og kostur er ásamt því að koma böndum á innheimtumenn á meðan beðið er eftir niðurstöðu Hæstaréttar. Síðan þurfa stjórnvöld að taka á þeirri niðurstöðu, sem kemur frá Hæstarétti hver, sem hún verður.

Saka Árna Pál um ódýrt útspil

Hrikalega illa skrifuð frétt.

Það er með ólíkindum að starfandi blaðamaður skuli hafa skrifað þessa frétt. Eru ekki gerðar neinar kröfur til blaðamanna hjá Mbl.is

 

Í fyrsta lagi kemur það ekki fram fyrr en í næst síðustu setningu með hvaða liði þessi maður spilar eða öllu heldur fyrir hvaða lið hann ætti að vera að spila fyrir ef hann væri í leikhæfu ástandi. Ég hefði talið eðlilegt að það væri meðal fyrstu upplýsinga í fréttinni.

 

Í öðru lagi er sagt frá því að maður að nafni Dr. Richard Steadman hafi tilkynn forráðamönnum liðs hans um að hann gæti ekki spilað meira með á leiktíðinni án þess að það sé tekið fram hver tengsl þess manns séu við knattspyrnumanninn. Vissulega er það eðlileg ágiskun að hann sé læknir, sem hafi eitthvað með leikmannin að gera en hvort það sé bandaríski læknirinn, sem hefur haft hann til meðhöndlunar, trúnarðarlæknir liðsins eða læknir með einhver önnur tengsl við leikmannin kemur hvergi fram.

 

Svo er talað um að þessi læknir, sem hvergi kemur fram hvaða stöðu gegnir, hafi tilkynnt "forráðamönnum Lundúnarliðsins" um þetta án þess að enn hafi komið fram í fréttinni um hvaða Lundúnarlið sé að ræða.

 

Er ég einn um að telja þetta lélega framsetningu á frétt?

Johnson ekki meira með á tímabilinu

Aðgerðir gegn einelti hjá börnum.

Ég tel besta mögulega árangur nást í baráttunni við einelti með því að það verk sé skipulagt og stjórnað miðlægt fyrir allan bæinn í samráði við skóla, íþróttafélög og aðra aðila, sem vinna með börnum og einelti kemur upp hjá. Ég tel að minni árangur náist með því að láta hvern skóla aða annan þann aðila þar, sem vinnur með börnum sjá alfarið um skipulag og aðgerðir gegn því einelti, sem birtist hjá honum.

Ég tel því að rétt sé að skipa vinnuhóp gegn einelti þar, sem að koma Skólaskrifstofa Félagsþjónustan og Barnavernd og jafnvel lögreglan í grófustu tilfellunum. Þessi nefnd veiti skólum og öðrum, sem málið varðar faglega þekkingu á því hvernig best er að taka á einelti, skipuleggi aðgerðir og fylgi því eftir að þær séu framkvæmdar. Nauðsynlegt er að skólastjórnendur og aðrir starfsmann bæjarins, sem málið varðar bæri skylda til að hlýða fyrirmælum þessa vinnuhóps. Ástæðurnar fyrir því að betra er að skipuleggja og stjórna baráttunni gegn einelti miðlægt með þessum hætti eru nokkrar.

Í fyrsta lagi er auðveldara að viðhalda þekkingu og færni þeirra, sem skipuleggja þessa baráttu með því að gera það miðlægt. Slíkur vinnuhópur gæti til dæmis nýtt sér sína þekkingu til að upplýsa starfsfólk skóla um birtingamyndir eineltis og hjálpað þeim að skoða mál þar, sem slíkar birtingamyndir sjást. Til dæmis veigra börn, sem verða fyrir alvarlegu einelti sig oft við að stunda félagslíf í skólanum af ótta við að hitta kvalara sína þar fyrir. Slík varúðarmerki þarf að kanna með faglegum hætti.

Í öðru lagi fer oft stór hluti eineltisins fram utan skóla og annars hefðbundins starfs með börnum. Það á oft við um grófasta ofbeldið tengt einelti. Agaviðurlög í skólum eða hjá öðrum, sem vinna með börnum vegna eineltis, sem á sér stað utan þess starfs munu alltaf verða umdeild og því munu menn veigra sér við að beita þeim. Einnig munu skólastjórnendur og aðrir þeir, sem málið varðar telja viðbrögð við slíku einelti vera utan sinnar lögsögu og sinnar skyldu ef ekki eru til staðar miðlægar.

Í þriðja lagi eru skólastjórnendur og aðrir, sem málið varðar mjög misvirkir í því að berjast gegn einelti. Því er nauðsynlegt að til sé miðlægur stjórnandi, sem foreldrar geta leitað til ef þeir telja ekki nógu mikið gert vegna þess eineltis, sem börn þeirra verða fyrir. Vinnuhópur gegn einelti myndi þá fara yfir þessar kvartanir og athuga hvort þær eigi við rök að styðjast og krefjast úrbóta ef svo er.

Í fjórða lagi veigra fórnarlömb eineltis sig við að segja frá eineltinu í skólanum eða öðrum þeim stað þar, sem eineltið fer fram. Meðal annars er það vegna þess að þeir liggja undir hótunum frá gerendum ef þeir segja frá og veigra sér því oft að gera það gagnvart aðila, sem þeir vita að þekkja gerandann eins og starfsmenn skólanna gera. Þeir treysta einfaldlega ekki því að það, sem þeir segja í skólanum frétti gerendur ekki. Því er betra að viðtöl við þau börn, sem talið er að séu fórnarlöm eineltis fari fram annars staðar en á þeim vettvangi, sem eineltið á sér stað og því getur í mörgum tilfellum verið betra að það viðtal fari fram í húsnæði vinnuhóps gegn einelti.

Í fimmta lagi þarf miðlæga stjórn til að taka ákvarðanir um það ef rétt er talið að einhver aðili að málinu skuli færður milli skóla. Í dag eru það oftast þolendur, sem þurfa að skipta um skóla enda er hægt að koma því við án þvingana því hann og foreldrar hans kjósa þann kost að hann fari í annan skóla en gerendur. Einnig er oft um að ræða marga gerendur gagnvart einum þolanda. Það er því auðveldara að flytja þann eina til. Hins vegar getur það oft gagnast mikið í baráttunni gegn einelti, sem hópur nemenda stundar að slíta í sundur gerendahópinn. Það getur því verið nóg að flytja forsprakka gerendahópsins í annan skóla. Það er hins vegar þvingunaraðgerð auk þess, sem skólastjórnendur eru almenn ekki hrifnir af því að fá slíka gerendur eineltis í sinn skóla. Þess vegna þarf skólaskrifstofa að koma að þessu máli til að taka ákvörðun, sem stendur og verður framkvæmd óháð vilja viðkomandi skólastjórnenda. Að sjálfsögðu þarf síðan að gæta jafnræðis milli skóla hvað varðar það að taka við slíkum nemendum.

Í sjötta lagi þarf að vera hægt að veita bæði þolendum og gerendum sálfræðiaðstoð án þess að viðkomandi skóli þurfi að greiða fyrir það. Oft er ástæða þess að börn leggi önnur börn í einelti sú að gerandinn hefur lágt sjálfsálit og er að upphefja sjálfan sig á kostnað annarra. Það að taka á lágu sjálfsáliti gerandans getur minnkað líkurnar á að hann telji sig þurfa að upphefja  sjálfan sig með þessum hætti.

Síðast en ekki síst tel ég eðlilegt að ef foreldrar þolanda taka þá ákvörðun að barnið skuli fara í annan skóla þá nægi þeim að koma fram með óskir um það til skólaskrifstofu, sem sjái um það gagnvart viðkomandi skólastjórnendum í stað þess að foreldrarnir þurfi sjálfir að hafa samband við skólastjórnendur til að kanna hvort barnið þeirra geti fengið pláss í skóla þeirra. Það á einfaldlega að vera hluti að vinnu gegn einelti að aðstoða fórnarlömb þess að skipta um skóla ef það er ósk þeirra og foreldra þeirra.

Vissulega kostar það peninga að berjast gegn einelti. Ég tel hins vegar að þessi leið sé mun skilvirkari og því sé hægt að ná mun betri árangri í þessum efnum auk þess að nýta fjármuni betur heldur en ef hver er að taka á þessu í sínu horni. Hvað peningahliðina varðar er líka vert að geta þess að gróft einelti skapar mikla kvöl hjá fórnarlambi þess, sem oft kallar á dýra sálfræðimeðferð bæði meðan eineltið á sér stað og einnig síðar á ævinni. Sú kvöl getur líka leitt viðkomandi einstakling út í vímuefnaneyslu og slíkt getur kostað samfélagið mikið bæði í peningum og óhamingju margra annarra einstaklinga. Einnig geta gerendur átt erfiða daga síðar á ævinni þegar þeir átta sig á afleiðingum gerða sinna sérstaklega ef eineltið hefur alvarlegar afleiðingar.

Það er því mun dýrara að taka ekki á einelti heldur en að takast myndarlega á við það. Þar að auki eykur það lífsgæði þolenda mikið ef hægt er að draga verulega úr einelti og jafnvel getur það líka átt við um gerendur.

Aðalatriðið er hins vegar það að einelti er eitthvað, sem ekki á að líðast. Börnum á að geta liðið vel í skólanum og öðru æskulýðsstarfi og eiga ekki að þurfa að hrekjast úr æskulýðsstarfi vegna eineltis og missa þannig af þeim ánægjustundum, sem það gefur og verða þar að auki af þeim forvörnum, sem þátttaka í slíku starfi skapar.

Aukin sveigjanleiki í skólakerfinu meðal annars með því að bjóða upp á áfangakerfi í efstu bekkjum grunnskóla.

Eitt af því, sem ég tel að þurfi að gera í skólamálum er að auka sveigjanleika á, sem flestum námsstigum. Þannig er hægt að gera nám meira einstaklingsmiðað og koma betur á móts við þarfir bæði nemenda og fjölskyldna þeirra. Slíkt þarf ekki endilega að kosta meiri peninga ef farið er að skynsemi í það verkefni.

 

Dæmi um það, sem ég tel að mætti reyna er að bjóða þeim nemendum, sem það kjósa upp á það að taka þrjú til fjögur síðustu ár grunnskóla í áfangakerfi. Að sjálfsögðu er ekki hægt að bjóða upp á það í öllum skólum því það þarf töluverðan fjölda nemenda til að slíkt kerfi verði skilvirkt og væntanlega væri rétt í upphafi að bjóða það aðeins í einum til tveimur skólum. Þeir þyrftu að vera þannig staðsettir að auðvelt væri fyrir nemendur úr öllum hverfum bæjarins að komast í þá. Einnig þyrfti að velja skóla, sem eru nú með verulega vannýtt húsnæði og kemur Kópavogsskóli þar fyrst upp í hugann. Þetta fyrirkomulag hefur gefist mjög vel í framhaldsskólum vegna þess að það bíður upp á mun meiri sveigjanleika en bekkjarkerfi án þess að vera dýrari lausn. Svo vel hefur þetta kerfi gefist þar að það hefur nánast alveg tekið yfir í framhaldsskólum hér á landi þó vissulega séu enn til skólar með bekkjarkerfi enda hentar áfangakerfið ekki öllum nemendum. Því er ekki nokkur vafi í mínum huga að þetta kerfi hentar betur fyrir töluverðan hluta nemenda í efstu bekkjum grunnskóla.

 

Þetta kerfi hentar sérstaklega vel fyrir nemendur, sem ekki hentar sá námshraði, sem er í hefðbundnu bekkjarkerfi. Á það bæði við um nemendur, sem hentar meiri hraði og þeim, sem hentar minni hraði. Einnig hentar þetta vel nemendum, sem hafa mjög mismunandi námsgetu eftir námsgreinum. Það er hægt að bjóða mjög góðum nemendum í tilteknum námsgreinum upp á hraðáfanga þar, sem kennt er í færri kennslustundir en almennt er gert og sparar það þeim þá tíma ásamt því að spara bæjarfélaginu kostnað við kennslu. Einnig er hægt að hafa stöðupróf þar, sem góðir nemendur geta fengð að sleppa ákveðnum áföngum sýni þeir að þeir séu hæfir til að fara strax í næsta eða þarnæsta áfanga. Einnig er hægt að hafa hægáfanga í tilteknum greinum fyrir nemendur, sem hafa laka námsgetu í þeim. Þá væri kennt í fleiri kennslustundir en almennt er og jafnvel í minni hópum. Vissulega verður kostnaðurinn þá meiri en við hefðbundna kennslu en á móti kemur að slíkt getur að talsverðu leyti komið í stað enn dýrari úrræða eins og sérkennslu.

 

Best væri ef slík skólaeining kenndi bæði greinar úr efstu bekkjum grunnskóla og fyrstu áfanga í kjarnagreinum í framhaldsskóla. Þannig gætu góðir nemendur verið í þessum skóla jafn mörg ár og aðrir og kæmu upp í framhaldsskóla á sama tíma og jafnaldrar sínir en hefðu hins vegar lokið ákveðnum fjölda eininga í framhaldsskóla þegar þeir hefja þar nám og hafa því styttri viðveru í framhaldsskóla fyrir vikið. Vissulega geta duglegir nemendur náð að klára einhverjar einingar í framhaldsskóla í dag en með þessari aðferð er líklegt að þeir gætu klárað fleiri einingar en í dag án þess að kostnaðurinn verði meiri.

 

Í þessu sambandi er vert að hafa í huga að ekki er síður þörf á að gefa nemendum með mikla námsgetu færi á að fara á sínum hraða og á sinni forsendu í gegnum grunnskólanám heldur en nemendum með lakari námsgetu. Ef bráðgáfaðir nemendur með mikla námsgetu eru látnir fara í gegnum nám á mun minni hraða en námsgetu þeirra hentar þá venjast þeir á að fara létt í gengum nám og að þurfa ekki að hafa mikið fyrir því. Þegar kemur í erfiðara nán þá komast þeir ekki eins vel í gegnum það á gáfunum einum saman og þá lenda þeir oft í vandræðum í námi því þeir hafa ekki vanist því að þurfa að vinna mikið til að ná árangri í námi eins og nemendur með meðalnámsgetu hafa þurft að gera í gegnum tíðina.

 

Annar kostur við áfangakerfið er sá að það verður ekki eins vart við það þó einstakir nemendur fari hægar í gegnum námið eins og í bekkjakerfi. Í raun kemur það illa í ljós hjá þeim, sem ekki hafa hreinlega aðgang af gögnum um námsframvindu þeirra fyrr en að því kemur að þeir halda áfram í áfangakerfinu eftir að jafnaldrar þeirra hafa útskrifast. Vissulega er það ekki gott þegar nemendur þurfa að vera lengur í námi en það er mjög ólíklegt að áfangakerffi leiði til þess að fleiri þurfi lengri tíma til að komast í framhaldsskóla heldur en í bekkjakerfi. Sérstaklega ætti það ekki að vera svo ef hver nemandi hefur val um áfangakerfi eða bekkjakerfi því þá fer hann þá leið, sem hentar honum betur.

 

Það er hægt að auka enn meira á sveigjanleikan og auka möguleika á að bjóða upp á bæðí hæg- og hraðáfanga ef notað er lotukerfi eins og er notað í dag í Mennaskólanum Hraðbraut og stendur til að taka upp víðar. Þá væri hægt að skipta vetrinum upp í til dæmis sex fimm til sex vikna einingar þar, sem hver nemandi væri í færri greinum í einu en hann væri ef um væri að ræða tvær einingar yfir veturinn. Ef síðan væri boðið upp á sjö slíkar einingar, sem kenndar væru á ellefu mánuðum þó hver nemandi fari aðeins í sex nema í undantekningartilfellum væri hægt að auka sveigjanleika fyrir bæðí nemendur, kennara og annað starfsfólk skólanna varðandi orlof. Einnig væri möguleik á að hjálpa nemendum með laka námsgetu að klára nám sitt á jafn mörgum árum og jafnaldrar þeirra ef þeir hafa til þess áhuga og eru tilbúnir að fórna hluta orlofs síns til þess. Einnig væri auðveldara að gefa nemendum með mikla námsgetu færi á að fara fyrr inn í framhaldsskóla en annars væri með því að gefa þeim færi á að taka sjöundu lotuna. Einnig væri hægt að heimila nemendum, sem það vilja að vera til vara með umsókn á sjöundu lotunni fyrir ákveðnar greinar og þannig bæði nýta betur þann fjölda, sem talið er óhætt að hafa að hámarki í hverri grein auk þess að auðvelda duglegum nemendum að flýta fyrir sér í námi. Þeir skilgreina þá tilteknar sex lotur í forgangi og eina lotu þar, sem þeir eru á biðlista. Að lokum má benda á það að þessi leið bætir nýtingu á húsnæði skólanna.

 

Af öllu framansögðu tel ég að þessi leið ætti ekki að auka kostnað skólakerfinu þrátt fyrir að auka verulega sveigjanleika nemenda og gefa þar með mun betri möguleika til að mæta þeim á þeirra eigin forsendum. Jafnel gæti þetta verið ódýrari leið til að mæta þeim, sem ekki hentar hið hefðbundna fyrirkomulag heldur en notaðar eru í dag. Þess vegna tel ég það vel þess virði að prófa þessa leið. Að sjálfsögðu munu menn rekast á ýmis vandamál við að koma þessu á koppinn en ef þetta reynist góð leið getur ávinningurinn orðið mikill fyrir nemendur, kennara og bæjarsjóð.

Frábært framtak og svo þarf einnig að setja meiri kraft í að minnka notkun einkabíla.

Það er hið besta mál að auka hlut vistvænna bíla ú umferðinni eins og kostur er. Hins vegar munum við alltaf ná takmörkuðum árangri í að draga úr mengun vegna samgangna án þess að setja of mikið land undir orkuöflun meðan samgöngur eru að jafn stórum hluta í formi aksturs einkabíla eins og nú er. Þetta á bæði við um Ísland og allan heiminn. Það mun alltaf kosta talsverða mengun og/eða notkun lands að framleiða bíla, orku á þá og byggja öll þau samgöngumannvirki, sem mikil notkun einkabíla kallar á.

 

Það er því mikilvægt að leggja mikinn kraft í að minnka hlut einkabíla í samgöngukerfi heimsins og þar með talið Íslands. Það þarf að auka verulega hlut almenningssamgangna og hjólreiða í samgöngum. Einnig þarf að auka samnýtingu einkabíla. Því þarf að beina sjónum meira að þeirri hlið og þar með gera þeirri hlið meira vægi varðandi leiðir til að draga úr mengun.

 

Það er hins vegar staðreynd, sem við komumst ekki framhjá að bílar gegna og munu áfram gegna miklu hlutverki í samgöngum heimsins og því er einnig nauðsynlegt að minnka eins og kostur er mengun frá þeim. Þess vegna er framtak eins og þetta nauðsynlegt.

Ráðherra afhenti 10 vetnisrafbíla

Flýting samgönguframkvæmda fjármögnuð með veggjöldum.

Til að auka hér atvinnu og bæta samgöngur tel ég að við þurfum að skoða vel alla möguleika á að fjármagna samgönguframkvæmdir með veggjöldum. Þar getur verið um tvenns konar aðferð að ræða.

 

1. Að fjármagna framkvæmdina alfarið með veggjöldum líkt og verið er að gera með Hvalfjarðargöng.

2. Að greiða flýtikostnað með veggjöldum en þegar síðan er komið að þeim tíma, sam annars hefði orðið byggingatími viðkomandi samgöngumannvirkis greiðir vegagerðin eða viðkomandi sveitafélag upp þau lán, sem tekin voru til byggingar samgöngumannvirkisins og veggjöld þá felld niður.

 

Í þeim tilfellum, sem búið er að setja viðkomandi samgöngumannvirki í vegaáætlun en ekki er komin tími á það er væntanlega eðlilegra að fara leið 2 þó það sé vissulega ekkert, sem útiloki leið 1 í slíkum tilfellum.

 

Þessa leið er helst hægt að fara þegar um er að ræða samgöngumannvirki, sem styttir leiðir milli staða og kemur til viðbótar við þær leiðir, sem til staðar eru en kemur ekki í staðinn fyrir neina þeirra. Þá er ekki verið að taka gjald fyrir akstursleið, sem hefur verið hægt að fara án greiðslu heldur aðeins verið að bjóða viðbót, sem þarf að greiða fyrir ef hún er notuð. Eftir, sem áður standi allir núverandi kostir til boða áfram án greiðslu veggjalds.

 

Það er því ekki verið að tala um að velja milli þess að geta farið tiltekna leið með eða án þess að greiða veggjald heldur milli þess að eiga þess kost að fara ákveðna leið gegn greiðslu veggjalds eða að eiga ekki kost á að fara þá leið.

 

Vissulega er það svo að ef ekki er þegar búið að tímasetja byggingu viðkomandi samgöngumannvirkis þegar gerður er samningur um flýti á framkvæmdum gegn greiðslu flýtigjalds er ákveðin hætta á að stjórnvöld hummi fram af sér að tímasetja viðkomandi framkvæmd og setja hana í fjárlög. Þá muni framkvæmdir, sá á eftir að fara í og eru til hagræðingar njóta forgangs fyrir framkvæmdir, sem búið er að fara í og á aðeins eftir að greiða fyrir. Þetta er vissulega ókostur en er hins vegar eini ókosturinn við að fara þessa leið.

 

Í því efni þarf þó að hafa í huga að frá þeim tíma, sem framkvæmdum er lokið og þeim tíma, sem þeim væri lokið ef ekki væri farin þessi leið munu magrir vegfarendur hafa af henni hagræði umfram það, sem þeir greiða í veggjöld. Til að útskýra það er hægt að taka dæmi um leið með 100 kr. veggjaldi en margir vegfarendur á þeirri leið myndu fara hana jafnvel þó gjaldið væri 200 kr. Þá má reikna með að hagræði þeirra af því að fara þá leið bæði í beinni kostnaðarlækkun og spöruðum tíma sé 200 kr. en þeir greiða hins vegar 100 kr. fyrir það. Þeir hafa því 100 kr. ávinning af því að hafa þennan valkost í hvert skipti, sem þeir fara leiðina. Þeir hafa því hagræði af þessu í heildina jafnvel þó svo fari að þeir þurfi í lokin að greiða 100 kr. fyrir þennan valkost en gætu farið leiðina án endurgjalds ef einfaldlega hefði verið beðið eftir að stjórnvöld láti byggja viðkomandi samgöngumannvirki.

 

Einnig má hafa í huga að það verður hægt að skipuleggja almenningssamgöngur á þessum nýju leiðum og þar með auka hagkvæmni og skilvirkni þeirra.

 

Einnig verður að hafa í huga að nú er verið að skera verklegar framkvæmdi svo mikið niður vegna erfiðrar fjárhagsstöðu ríkis og sveitafélaga að lítið, sem ekkert stendur eftir fyrir verktaka í landinu. Það leiðir til mikilla uppsagna og þar með atvinnuleysis auk þess, sem vélar tæki og verkþekking fer úr landi fyrir vikið. Þegar síðan betur árar hjá ríki og sveitafélögum og þau þurfa að auka framvæmdir aftur þurfa verktakar að kaupa sér ný tæki og þjálfa upp nýtt fólk til að sinna þeim verkum. Það mun hafa neikvæð áhrif á þau verð, sem ríki og sveitafélögum mun standa til boða fyrir þau verk, sem þau þá fara út í.

 

Þess vegna er nauðsynlegt að halda uppi verkefnum eins og kostur er nú þegar við förum í gegnum kreppuna til að halda bæði tækjum og verkþekkingu í landinu auk þess að halda atvinnuleysi eins mikið niðri og kostur er meðan kreppan varir.

 

Kostir við að fara þessa leið eru því eftirtaldir.

 

Flýta arðbærum samgönguframkvæmdum til hagsbóta fyrir vegfarendur.

Dragar úr mengun með styttingu leiða.

Halda uppi atvinnu.

Halda vélum, tækjum og verkþekkingu í landinu til nota þegar betur árar og framkvæmdir fara aftur í gang.

Bæta hugsanlega þjónustustig og tilkostnað við almenningssamgöngur með fjölgun valkosta.

 

Ókostur.

Hugsanlega fer viðkomandi framkvæmd inn í fjárlög síðar en ef það þyrfti að bíða eftir að hún fari í fjárlög til að samgöngumannvirkið verði byggt.

 

Sú framkvæmd, sem mér dettur fyrst í hug hér í Kópavogi hvað þetta varðar er Arnanesvegurinn en samgönguráðuneytið hefur frestað þeirri framkvæmd um óákveðinn tíma. Það að leggja aðra akreinina, sem fyrirhuguð er frá Reykjanesbraut upp að núverandi veg upp í Hnoðraholt kostar um hálfan milljarð króna. Reyhndar má reikna með að færri fari þann veg meðan ekki er búið að tengja hann alla leið inn á Breiðholtsbraut en samt er alveg mögulegt að hægt verði að fjármagna flýtikostnað við þann veg með þessum hætti og þar með leggja hann strax.

 

Upphaflega töldu stjórnendur Kópavogs að um væri að ræða kostnað upp á 200 milljónir og voru að velta því fyrir sér að láta Kópavogsbæ greiða flýtikostnaðinn. Þegar í ljós koma að um yrði að ræða 500 milljóna kr. kostnað var sú hugmynd sleginn út af borðinu. Hins vegar má þá spyrja sig hvort menn væru til í að láta Kópavogsbæ greiða þá upphæð, sem flýtikostnaður af 200 milljóna kr. framkvæmd hefði leitt af sér en nái í afganginn með veggjöldum. Þar væri þá væntanlega um að ræða um það bil 40% flýtikostnaðarins. Síðar væri hægt að hækka hlut bæjarins ef það fer að ára betur í fjármálum Kópavogs áður en vegurinn fer á fjárlög hjá ríkinu. Þannig væri hægt að fá þennan veg strax án þess að ýþingja bæjarsjóði um of.